De Nieuwe Gids. Jaargang 1

[p. 126]

Een Parábel. Door Zoölogos.

Er was eens een rijk man, die een groot beest in een kooi hield. - Het beest was nuttig voor hem en zeer sterk. Het kon steenen breken en zwaar werk doen. Daarom voedde de rijke man het. Ja! het beest was zoo sterk dat de rijke man het niet aandurfde. Daarom hield hij het in een kooi.

Er was eens een dichter gekomen om het te zien. Hij bleef er lang en ernstig naar kijken, nam daarop een zeer groot stuk krijt en schreef boven het hok: ‘Schrecklichster der Schrecken.’

Doch er kwam ook een wijsgeer om het zonderlinge beest te zien. Deze keek nog langer en bedenkelijker dan de dichter en vroeg eindelijk:

‘Is het beest gegroeid?’

‘Hm!’ zeide de rijke man, ‘het is misschien wel iets grooter geworden.’

‘Ja! ja!’ zeide de wijsgeer, ‘het zal nog meer groeien. Het hok zal te klein worden.’

‘Kom! kom! - zoo'n vaart zal het wel niet loopen.’

Doch de rijke man was niet zeer gerust en keek dikwijls naar zijn beest, of het hard groeide. Het werd ook slimmer en leerde allerlei geluiden maken, die op menschenspraak geleken.

[p. 127]

‘Dat is een aap!’ zeide een zoöloog die er langs kwam. ‘Pas op, het kon nog wel een mensch worden.’

‘Hoe dwaas!’ zeide de rijke man, doch hij was toch lang niet gerust.

En de wijsgeer kwam weer en zeide:

‘Waarlijk! het hok wordt te klein. Gij moet er iets aan doen. Pas op als het beest losbreekt! - dat zou noodlottig zijn!’

Toen zei de zoon van den wijsgeer, die geluisterd had:

‘Zeker, mijn vader heeft gelijk. Het zal losbreken. Het komt er uit! er uit!’

En hij begon aan de spijlen van het hok te trekken en het beest te sarren, zoodat het brulde en de tanden liet zien.

‘Ziet ge wel! - het wil er uit!’

‘Gekheid!’ zeide de rijke man, doch hij was heel bleek. ‘Het hok is sterk!’

‘Neen! neen! het is oud,’ zei de jonge man en brak een spijl van het hok weg. ‘Als het beest wil .... zie maar!’

‘Gij moet een grooter hok maken,’ zei de wijsgeer.

‘Gij moet het beest dresseeren en laten rondloopen. Dan wordt het een mensch!’ zei de zoöloog.

‘Gekheid,’ antwoordde de rijke man en hij gaf het beest klontjes suiker en zeide: ‘zoet beestje! lief beestje!’

Maar het beest liet de tanden zien en schudde aan de spijlen, want het was gesard.

Toen bond de rijke man met wollen draadjes de spijlen van het hok vaster en plakte couranten voor de openingen.

‘Dat helpt niet,’ zei de wijsgeer.

Doch zijn zoon begon te schreeuwen: ‘Pas op! Pas op! het beest zal er uit komen! - Kijk maar! ksst! pak ze! pak ze! pak ze! - Het is te groot! het heeft recht om er uit te komen.’

‘Voorzichtig!’ - zei de wijsgeer. ‘Zoudt gij willen dat het er uit kwam? - Het zou ons immers verscheuren.’

‘Neen! ik wil het niet, volstrekt niet,’ zei de knaap. ‘Maar het zal toch gebeuren! zie maar! Ksst! ksst! - het heeft honger, en het zal u verscheuren, rijke man, het is alles

[p. 128]

uw schuld, gij verdient het! - toe maar beest! pak ze! pak ze!’

‘Ik ga heen!’ zei de zoöloog.

Toen trok de knaap weer een spijl uit het hok weg. Nu kon het beest er juist door, - het sprong er brullend uit en verscheurde eerst den knaap, toen den rijken man en eindelijk den wijsgeer.

De zoöloog was gelukkig al vertrokken.

En het beest, nog niet slim genoeg om zijn eigen voedsel te zoeken, is later uit zich zelven weer in een ander hok gekropen. Daar zit het nog, maar het groeit altijd door.