De Nieuwe Gids. Jaargang 1

[p. 1]

[De Nieuwe Gids. Jaargang 1. Deel 2]

Aan Flanor.

Et tu, Flanor!

Ach! ik zou wel graag het gelaat achter een slip van mijn toga verbergen! - Met het wegwerpen van mijn zwaard wil ik echter liever nog een beetje wachten.

Maar ik zal weeklagen om den gevallen slag! De wonde is wel niet heel erg, maar zij doet pijn, omdat Flanor haar heeft toegebracht!

En mij hebt gij willen sparen, mij alleen, - te midden van uwen toorn hebt gij mij begenadigd in een noot!

Haddet gij dat niet gedaan, Flanor! want het grieft mij u te moeten zeggen, dat ik die noot niet kraken wil. Das Lob, o Flanor, begehr' ich nicht, want het is de lof van een boos mensch.

Zijt gij in uw kinderjaren wel eens uit spelen gevraagd? Herinnert gij u dan ook het onaangename gevoel, als de vertoornde moeder uwer ondeugende vriendjes uzelven als model van een zoet jongetje voorstelde? ‘Keesje heeft zeker niet meegedaan, Keesje zou alleen nooit zoo stout geweest zijn!’

Jawel, Flanor, Keesje heeft wel degelijk meegedaan en zou heel graag alleen ook zoo stout geweest zijn.

Hij draagt er zelfs roem op, het eerst zijn vriendjes met den grooten poëet-harlekijn aan 't lachen gemaakt te hebben.

Maar Flanor voelt den ernst van dat lachen niet meer en

[p. 2]

kan niet meer medelachen, maar maakt zich boos. Want om zoo te lachen moet men oneerbiedig en hardvochtig oprecht zijn, en ook oneerbiedige en hardvochtige oprechtheid kunnen verdragen. Dat gaat beter als men jong is. En zie! - O, stichtelijk schouwspel! de dichter Flanor klopt met bemoedigende woorden zijn vriend Bohl het stof van de kleêren, terwijl hij dreigend zijn vuist tegen ons schudt: ‘'t Is niets hoor! je bent wèl een dichter! - Zulke kwaje jongens ook! - Ik wil niets meer van hen weten!’

En ter wille van zijn bespotten vriend brengt hij zelfs zijn naam in gevaar en zegt domme dingen, die hij niet meenen kan. In zijn goedhartigheid heeft hij een artikeltje geschreven, als een onschuldig zalfje ter verzachting voor de blauwe plekken. Zonder blikken of blozen heeft hij een klappermans-versje een ‘fraai gedicht’ genoemd. Ja, goedig en barmhartig is de oude dag.

Flanor! Flanor! heeft de herfstwind zoo huisgehouden! - Zijn de geëtste bladen verwaaid en de divers gepluimde vogelkens verdreven?

Weet ge 't nog wel, hoe het was in die dagen, - weet ge nog van dat aardige grijsgroene sijsje, met zijn broekje aan? - Weet ge 't nog wel, Flanor?!

Maar nu is het mis. Wij hebben ‘alle recht op sympathie verbeurd’ en er is niets meer aan te doen. Ik hoor u morgen al meêschreeuwen over een verwaand troepje, onderlinge mooivinderij, verheerlijking van onbeduidendheid en wat daar bij behoort, terwijl Joan Bohl een genie zal heeten, zijn pedanterie gepast gevoel van eigenwaarde en het dolle over-en-weer-gelik met Nolet de Brauwere trouwe vriendschap en oprechte bewondering.

En wij weten 't nog wel, dat Flanor Bohl ‘den grooten Dante-vertaler’ en Bohl Flanor een ‘edelen 's Gravenhaagschen Griek’ genoemd heeft.

Ach! moge het nog lang, zeer lang duren, eer wij die lieve strijkaadjes, dat ulevelletjes-presenteeren van de ouderen hebben afgezien. Dat buigen is zoo gemakkelijk en de ulevelletjes zijn zoo goedkoop - men kan er een versje

[p. 3]

omheen doen en niemand zal het dan leelijk durven vinden.

Vaarwel, Flanor! het benieuwt mij, hoe de recensenten weer zullen kakelen en er een nieuw bewijs van ons geknoei en onzen clubgeest in zullen zien, dat wij u moedwillig tot vijand hebben gemaakt.

Reeds geniet gij de bedenkelijke eer, onder gejuich bij de dagbladen te zijn ingehaald, als voorvechter tegen ons. Wel moge het u bekomen!

Daar deze heeren waarschijnlijk toch nooit verder zullen zien dan hun neus lang is, zoo zal het ons ernstig streven blijven dien neus zoo mogelijk iets langer te maken.

Wees in allen gevalle verzekerd, dat wij den maatstaf van óns oordeel over uw werk niet zullen veranderen. Vaarwel, Flanor!

Frederik van Eeden.