De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 948]

Verzen door Jacques Idserda.

Elegie

Laat ons nog èènmaal langs de wegen zwerven,
laat ons den herfst en alles nog vergeten,
we wìsten toch wel, dat de blaren sterven,
laat ons den winter ook maar willen weten.

Wat is ons nog van heel dit leven over,
we vonden iemand, waar we veel van hielden,
en later zijn w'allèèn weer, koud en poover,
en zoeken dàn weer, wat we zelf vernielden,

naar d'oude scherven van wat broze liefde:
och, 't is zoo simpel alles, maar zoo droeve:
we wilden zingen, zoo 't ons zelf beliefde,
maar and'ren lachten om dien zang en groeven

een graf, waarin ons eenzaam lied verstilde....
Laat ons nog èènmaal langs de wegen zwerven,
en in den regen, die ons hart verkilde,
gaan zoeken naar wat oude liefdescherven.

[p. 949]

 

Konden we nu maar stil onze oogen luiken:

 

we hebben toch den zilverigen dauw

 

gezien, we mochten toch de rozen ruiken,

 

en kusten toch de borsten van een vrouw!

 

 

 

Woonden we nu maar als een blindgeborene

 

in koele stilte van ons eigen hart,

 

dan voelden we niet langer al 't verlorene,

 

dan was herinnering éénzelfde zwart.

 

 

 

Maar o, de herfst is nog zooveelgetint,

 

zingt ook de zwaan niet, vooraleer te sterven,

 

is het de làte zon niet, die verblindt?....

 

Laat ons nog èènmaal langs de wegen zwerven...

[p. 950]

Sneeuwvlok

Ik droomd', en zag een sneeuwvlok op mijn hand,
die even glinsterd' in wat late zon,
en 'k wist opeens, dat zìj het zijn moest, want
niets anders dat zoo zuiver was, och kon

een vlok maar altijd blijven wat zij leek:
God wilde, dat de sneeuw weer smelten zou.
Maar ook in 't glimpje water zag 'k haar bleek
gezicht gespiegeld...., maar helaas, God wou,

dat ook het water weer verdampen zou.
Toen dacht ik: was zë enkel maar de dauw

dan, die mijn morgen even heeft bepereld,
den ochtend van mijn dag in deze wereld?

De sneeuw werd water, 't water damp, maar 'k zag
in d'ijlte lichten nog haar lieven lach.