De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 772]

Verzen door Dr. André Schillings.

Sicut cervus....

Gelijk het hert, wen Lente doet verdwijnen
de witte wa van 't lange Wintertij;
om te genieten kruidenmalvezij
het bosch ontvlucht bij 't eerste uchtendschijnen;

ver van 't geraas van hond en jagersseinen,
of op een berg, of diep in een vallei,
of bij een bron, verdoken in de wei,
zich zorgloos-dartel waagt in Lentfestijnen,

noch koestert angst voor net of wreeden pijl,
wijl toch zijn leven is getroffen voor een wijl
door bloedge, die hem doet verwachten....

Zòò zonder angst voor pijn ik ging mijn gang
dien dag, waarop een oog voor 't leven lang
mij duizend pijlen in het harte lachte.

[p. 773]

Haec sola dies

‘Laten we zwijgen en gelukkig zijn
Deez' eenen dag, die nooit vergaat
In ons herinnering, liefde mijn!
Ik denk aan niets, dood is mijn haat

Tegen 't leven en de menschen.
Ik benijd me zelf om het geluk,
Dat ik niet durfde wenschen,
Terwijl ik voel je handendruk.’

Als anderen verdween ze uit mijn leven,
Toen de dag voorbij was met de zon.
Waarom voel ik nog immer beven
Mijn hart, of ik haar vlucht verhinderen kon?

Ignis ardens

Je kon niet scheiden op dat late uur,
Toen ik je hand met kussen overdekte,
Er was in je groote oogen 'n brandend vuur,
Waarvan de vlam je bleeke voorhoofd lekte.

Ik zag om je mond krampachtig zenuwtrekken,
Dat je niet toeliet 't hooge woord te zeggen,
Dat heel je ziel in nood me zou ontdekken.
Toen kon je slechts je hand in de mijne leggen.

[p. 774]

Consolatio

Je was niet wat je schijnen wilde....
Een hart, dat liefde heeft, bant laagheid uit.
En het was van liefde toch, dat het jouwe trilde
En van je lippen kwam dat fluitgeluid.

Bekende je tegen wil en dank je echt gevoel!
Ik twijfel niet. Je handen waren klam.
Je zinnen waren bijster een bewuste doel,
Omdat je nimmer rechte wegen nam.

Je dacht maar op te lossen wat er vroeg
Diep in je ziel, - Laat ik als troost dat weten! -
Toen de auto snel een donkere laan insloeg,
Terwijl je nauwelijks was neergezeten.

Fons amoris

Je bent voor mij het heldere, stille licht,
Waarin de boosheid van den bijsteren geest
Vergaat gelijk wat oudtijds werd gevreesd,
In Sibyl's heimelijke taal gedicht.

Je bent de bron, die 's uchtends zachte zingt,
De dorstigen naar haar klare wateren roept.
Zij snellen toe als bijen, stijf gegroept,
Waar lelie met haar zuivere sappen winkt.