De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 770]

Verzen door Maarten Vrolijk.

Verlangen

De zon maakt de zee toch zoo wijd, zoo wijd,
goud-vloeiende over het water -
nu wilde ik altijd wel vèrder gaan,
om wachtende onder de zon te gaan staan;

háást drijf ik weg op den gloed van het water -
God! - en mijn hart wordt zoo wijd!

Coureur

Hij kon zoo hard niet rijden, of er was

altijd wel iets, dat hem tot grooter spoed

kwam dringen.

Tusschen pijn en angst

en het verdoovend gonzen van zijn bloed

deed hij altijd zijn motor driester zingen -

totdat er in zijn oog een weerglans kwam

van angst en snelheid, die zijn hart bevingen.

[p. 771]

Zondag in october

Nooit was een dag zoo grijs. De wolken

vloeiden laag en egaal inèèn.

De zee was eindeloos en geen

van ons allen kon vertolken

den vreemden angst, die om ons groeide,

zwaar en benauwend. En wie sprak,

bezwoer 't voortijdig ongemak,

dat ons tè zeer dit vreezen boeide.

Nòg bleven wij. Doch wie kan weten,

of eenmaal dit verlangen wéér

zal komen, om, zonder verweer,

vèr weg te gaan en alles te vergeten?

De val

De zon blinkt op de stalen vleugels, nu het vliegtuig valt,
een glanzend duiken tusschen lucht en water,
zoo wazig diep en blauw en heel ver èèn. - De gloed
van zon en dood breekt witter naar het land,
waar menschen schrikken om hoog-spattend water -
en bleek, maar met zèèr vastberaden hand,
heeft de piloot zijn feilen dood begroet.