De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 743]

Verzen door Hélène Swarth.

Vergeven

- ‘'t Is niet genoeg, den vijand te vergeven.
Ik moet hem zeegnen, helpen in zijn nood.
Eer 'k dat vermag voel ik mijn ziel niet groot.’
Geen vijand toen bedreigde 't meisjesleven,
In de eigen cel, die veilig mij omsloot
Of hoopvol zingend langs mijn lentedreven.
'k Vergat dien wil, al peinsde ik wel verheven,
Aleer de vijand van mijn smart genoot.

Veel jaren later werd ik uitverkoren,
Of ik van verre een engelstem kon hooren:
- ‘Treed met uw vijand nu niet in 't gericht,
Maar help hem!’ 't Was de dag, toen werd geboren
Hij, die ons gaf zijn hemelliefdelicht.
En 'k bracht mijn offer als een rein gedicht.

[p. 744]

Vlucht

Ik was het kind, dat in haar Droomland vlucht,
Het meisje, aan 't raam, in honinggeur van linden,
Verwachtend hem, die eens haar woon zal vinden,
Bevrijder uit den kerker, waar zij zucht.

Ik was de vrouw, die zich gedwee liet binden,
Uit liefderoes ontwaakt, naar blij gerucht
Van wieken luistrend, in lazuren lucht -
- ‘Dood, breng me in 't land, waar vloden wie mij minden!’

En brak mij 't noodlot, wijl ik ál te vroeg
Mijn Engel, die mij liedjes voorzong, vroeg
De vreugd, die 'k niet in d' aldag vond, te geven
En, vol vertrouwen, de armen rond hem sloeg,
Tot mij die sterkë uit mijn kerker droeg
Naar Droomenland, waar 't zalig was te leven?

[p. 745]

Daal van uw ster!

- ‘Ik zal, dit weet ik, naar een ster verrijzen.’
Zoo jong, zoo mooi, nog leek hem 't leven zoet,
Doch vroom vertrouwen gaf hem stervensmoed
En, vrij van vreeze, ontsliep hij als de wijzen.

Daal van uw ster, wanneer ik sterven moet
Den tragen dood der lang gekwelde grijzen.
O liefste broeder! wil den weg mij wijzen.
Daal van uw ster en ijl mij tegemoet!

Jou zal ik wel, maar hoe zal jij herkennen
Het kleine zusje, nestlend op je schoot?
Alleen, als op deze aard, hoe zou ik wennen
En niet verdwalen in het Land van dood?
Als 't kleine meisje zal ik tot je rennen.
Breng me aan je hart naar 't Eeuwig Morgenrood.