De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 746]

Verzen door Frouwien Kuyper.

De dijk

De dijk ligt als een donker dier te waken
over de menschen en hun schrale baat,
terwijl de kanteling van 't lichtend baken,
haar witte wieken langs den hemel slaat.

Vanuit de nevelige velden maken
zich enk'le schapen los; een dun geblaat
stijgt langs de karteling der lage daken,
dat - even - klagend in de stilte staat.

Hier wordt het leven tot een tragisch tasten
van kleine menschen met te groote lasten:
het voetpad langs den dijk is hard en smal.

De treden gaan er steil en stug naar boven
en slechts voor hen, die een doel gelooven,
schijnen de lichten van den overwal.

[p. 747]

Ontmoeting

Je nam mijn hand, met enk'le vlotte vragen,
- zoo onbevangen schijnbaar, zoo spontaan -
maar 'k zag ook je oogen, strak van onbehagen,
voor één seconde langs de mijne gaan....

Wij bleven stil. Een ratelende wagen
bracht een gerucht van 't luide leven aan,
waarin de droom, eens door ons hart gedragen,
- ons beider hart - verloren is gegaan.

Wat valt er tusschen òns nog uit te spreken?
Er bleef niets over immers dan een bleeke
herinnering, die nergens woning vindt....

Nochtans kan geen verloochening ons baten:
voorbij ons hart, langs leege levens-straten
sluipt het verleden als een bedelkind.

[p. 748]

Herfstbloem

De bloemen van den zomer zijn vergaan,
één enk'le dahlia is mij gebleven
en aan mijn venster, gansch van gloed ontdaan,
hangt rits'lend nog een wingerdblad te beven.

De manestralen, die een lichtweb weven
over mijn handen, zie ik macht'loos aan:
wàt kon ik zaam'len, om aan U te geven,
zoo Gij vanavond langs mijn deur zoudt gaan?

Toch tooid' ik mij - alleen om Uwentwille -
ik vond geen ander, U gewijd gebaar:
een simp'le herfstbloem in mijn huiv'rend haar.

Heer van mijn hart, maak mijn verwachten waar
en laat mijn saamgevouwen handenpaar
in dezen nacht tot offerand verstillen....

[p. 749]

Afscheid

Naakt, naar alle winden open,
ligt de leege wintertuin,
waar alleen nog, mist-bedropen,
fletse violieren, schuin
naar de duist're aarde neigen,
waar van uitgeputte twijgen
het al lang-verschrompeld blad
nederdwarrelt, eind'loos mat....

Donker, in verstard bewegen,
lijnt der boomen breed gebaar
wond're arabesken tegen
den opalen hemel, waar
het van nevelen verhulde
maanlicht in een wit-vergulden
schemer uitvloeit en verglijdt
hoog en heilig, eind'loos wijd....

Roerloos, van den nacht omsloten,
zonder tranen, zonder woord,
staan wij beiden in de groote,
bleeke Stilte, als bekoord
door dit schoon-geworden scheiden
....tot onz' handen samenglijden
en onz' oogen naar elkaar
wederkeeren, eind'loos zwaar....