De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 334]

Liedjes door Hélène Swarth.

Avondliedje

De takken zijn zwarte guirlanden
Op den hemel, zoo blank als sneeuw.
Een lantaarn, in zijn stralende wanden,
Als een bloem van oranje is gaan branden.
Een pauw slaakt een klagende schreeuw.

De wind, na wat bladergefluister,
In de boomen is slapen gegaan.
Nu nog vleugelenritselen - luister! -
In de kruinen, fluweelig en duister,
Van de droomende zomerlaan.

Als de voetstap van heimlijk een bode
Is een tred nu het laatste gerucht.
Nu verdooft hem het gras van de zode -
Waar 't de stap van mijn Engel, die noodde
Mij stil tot mijn aardevlucht!

Neen, mijn Engel zou de aard niet betreden,
Maar den Hemel ontzweven, tot mij -
Nu herleeft weer het verre verleden.
Als mijn hartklop hoe klonken die schreden
En hoe gleden die schreden voorbij!

[p. 335]

Zwevende bladeren

Op 't zinken dak getrippel teêr
Van brooze vogelpootjes? -
Neen, dorre bladen ritslen neer,
De geeltjes en de roodjes.

Gedreven door den suizelwind,
Ontzweven zij de boomen
En 't is, nu hen geen stengel bindt,
Of zij van vrijheid droomen.

Zij fladdren neer in zonnegoud,
Als vogels en kapellen,
Van leven, hoog in zomerwoud,
Den bodem te vertellen.

Gezegend wie hun boom te voet
Vol liefde komen sterven
En voeden wie hen heeft gevoed.
Insteê van ver te zwerven!

Gezegend wie zijn boom blijft trouw
En voedt met de eigen sappen!
Dat loof zal eens in lenteblauw
Weer vroolijk vleugelklappen.

[p. 336]

Stervende bloemen

Als van sneeuw uit den hemel geweven,
Staan de bloemen, een weelde voor even,
Te verwelken zoo ver van haar veld.
En stervend nog willen zij geven
De ziel van haar teeder leven,
De geur, die haar bladen ontwelt.

Ik weet niet, wie mijn lied zal gedenken,
Als naar 't Land, waar geen leed meer zal krenken,
Ik eindlijk ben henengevlucht.
Maar, zie ik al geesten mij wenken,
Wie mij lieven, die wil ik nog schenken
Mijn lied als een bloemezucht.