De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 301]

[De Nieuwe Gids. Jaargang 54. Deel 9]

Een bloemenballade (Geschreven bij de geboorte van Princes Irene) door Jacques Idserda.

Nog hing het vochtig waas
van zachten zomernacht
als een beschermend gaas,
waardoor het daglicht lacht',
om bloem en blad;
een groote droppel dauw
viel als een zegening
van 't web, dat aan den grauwen
muur te glinst'ren hing,
op 't vale pad.

Alsof 't een teeken was,
ontloken toen de bloemen
en over 't natte gras
kwam al een bij aanzoemen
in d' eerste zon.
Daar achter d' oude schuur,
daar dansten twee kapellen
in 't al te vroege uur
om donkere morellen:
de dag bego.

[p. 302]

 

Toen spraken die kapellen,

 

al stoeiend om de planten:

 

‘Wij hebben te vertellen

 

als hooge afgezanten

 

naar allen kant

 

dat in den stillen nacht,

 

nog lang vóór 't ochtendgloren,

 

het door ons lang verwacht

 

princes je is geboren

 

van Nederland.’

 

 

 

Toen boog de zonnebloem

 

zijn groot gelaat uit eerbied:

 

‘'k Geef al mijn zomerroem

 

aan U, klein kind, want méér niet

 

heb ik te schenken.’

 

De goudsbloem zei: ‘Mijn franje

 

heb ik aan U gewijd

 

uit liefde voor Oranje,

 

en 'k zal daar t' allen tijd

 

aan blijven denken.’

 

 

 

De simpele margriet

 

ontvouwd' haar kanten kraag,

 

en dacht: ‘Veel heb ik niet,

 

princes, maar 'k geef U graag

 

mijn hart van goud.’

 

En verder vlogen weer

 

de vroolijke kapellen,

 

ze zweefden hoog en neer

 

om 't nieuws te gaan vertellen,

 

hun toevertrouwd.

 

 

[p. 303]

 

't Was van zijn eigen gave,

 

dat elke plant iets gaf,

 

de vurige papaver

 

schudde zijn bladen af

 

voor 't kleine princesje,

 

de lathyrus omvlocht

 

haar koninklijke handje,

 

en trosjes, nog bevocht

 

met dauwe, gaf 't oranje,

 

lief lijsterbesje...

 

 

 

En overal vertellen

 

de dartele kapellen,

 

dat vóór het morgengloren

 

't princesje is geboren.