De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 251]

In memoriam Matris door Maurits L. Peeters.

Als straks de herfstwind keert, zal hij de blâren spreiden
over dit nieuwe graf, om mèt U te vergaan.
Het leven, dat U riep, kon Uw hart niet bevrijden:
toen riep U plots de dood... en Gij zijt heengegaan.

En wij, die eenzaam rond Uw bleeke sponde schreiden,
voelden, met pijn en schrik, Gods hand onz' harten slaan,
- Gods teêre hand, die U traag van ons weg ging leiden -
doch voelden in Zijn licht Uw leven opengaan.

Toen was alles voorbij... De tranen, die wij schreien,
zullen, saam met Uw vleesch, de rozen doen gedijen,
die wij hebben geplant over het diepe graf.

En alle woorden, die eenmaal Uw lippen zongen,
zullen, haar wortels langs, U diep in 't hart gedrongen,
bloeiën in déze bloem, die Gij Uw leven gaf...

1937.