De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 229]

Verzen van Jan J. Zeldenthuis

I

Nu voor mijn huis de koeien niet meer grazen,
Het natte gras den groenen glans ontbeert,
Nu uit het westen kille winden blazen
En wolk na wolk in regen zich verteert:

Nu door de vaarten lange pramen schuiven,
Geen bloeiend blad den vlakken oever zoomt,
En in een kalen boom een paar verlaten duiven
Den dag, al wachtend, eindeloos verdroomt:

Nu keer ik tot de stilte allengs weder,
Zie boeken, lees een enkel schoon gedicht
En voel heel langzaam stijgen het zoo teeder
Denken aan zomer, zon, en een heel lief gezicht...

[p. 230]

Rembrandt

Het was een leven, zoo groot, dat van de velen, die
Om hem heen waren, er niet éen ooit heeft begrepen
Hoe hij kon groeien als door 't noodlot werd geknepen
Zijn uur, zijn dag en van zijn hart de melodie.

Zijn hand vond altijd weer penseel en stift, en zie
Van 't noodlot bleef alleen een bitterheid zich strepen
Rondom de mildheid van zijn mond, zijn oogen grepen
Door licht en duister naar de wereld van 't genie.

Wij, die nu komen, weten: zooals de eeuwen weten,
Hoe groot hij was, hoe teeder, hoe oneindig teeder
In zijn aanvaarding van der dingen ziel en zin;

Hij heeft des levens dobbelsteenen niet gesmeten
Over den disch, doch doofde bitterheden weder
En sprak: dit is het leven, dat 'k zoo zeer bemin!...

[p. 231]

Marcheerende soldaten

Al de verre wegen gaan uit:
De stad blijft achter;
Een carillon, het laatst geluid
Van laatsten wachter.

‘Die wegen zijn zoo eindeloos,
Zij gaan verloren;
De steenen zijn zoo hard, zoo boos,
Komt nooit een toren?’

Zij trokken vroeg ten morgen uit,
De dag werd wakker,
De zon wierp heel haar blijden buit
Over den akker.

‘Die wegen zijn zoo lang, zoo lang,
De zon wordt heeter;
Ons helpt geen lach en geen gezang:
Geen weg wordt beter.’

Soldaten komen, moe en barsch,
Ten avond weder;
‘Poets na het “Ingerukt, Marsch!”
Wapens en leder!’

[p. 232]

IV

Van doode dagen en verslapen nachten
Heb ik genoeg: lichaam en geest vergaan.
Over mijn denken zweeft nu weer de zachte
Adem van 't lied uit zoele verten aan:

De weste-wind, die over rand van duinen
En over weiden, glanzend in het licht,
Tot aan mijn venster waait, brengt uit de tuinen
Van wolken-hemel mij een zoet gedicht

Van Leven! Leven tusschen groene boomen,
Bij eind'looze akkers van goud-zwellend graan,
Op wieg'lend water van verstilde stroomen,
En aan de zee, wanneer de golven slaan;

Van leven, waar de drukke menschen wonen,
Die bezig zijn in dagelijkschen gang
Voor zelf-besef of ijdelheid, een loon en
Eten en drinken, heel een mensch-duur lang.

Ik hoor den wind, het lied, ik zie de wegen,
Der wereld saem-gestrengelde eind'loosheid:
En heel mijn wezen wil zich weren tegen
De rust, de Schoonheid straalt: ik ben bereid!...