De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 61]

Verzen door Wies Moens.

Lied voor het heden

Zie onze levens: door elkaar gesmeten
als dobbelsteenen op een herbergdisch;
niet als bouwsteenen schoon aaneengevoegd
tot een blinkende orde, een dom waarin het licht
door hooge ramen valt, alsof Gods aangezicht
daarbinnen 't grootsche werk bestraalde.

En alle schuld aan ons! Want wij vergaten
der eenheid oud, onwankelbaar gebod;
dat licht en donker moete' elkander dragen,
het groote 't kleine, rijkdom het gemis
opheffen moet, wijl rijk slechts is
wat armoe weg komt nemen.
Wij hebbe' onszelf gezocht. Elk zocht zichzelf
en niemand het geheel. Een wildernis ontstond,
waarin elk wild en jager is ineenen!

[p. 62]

 

De roep gaat uit tot ieder volk op aard:

 

Hervind het wonder van den klaren bouw!

 

Hervind het in den boom, dien God laat groeien

 

met wortlen, diep verscholen in den grond,

 

met kloeken stam en vele, ranke twijgen,

 

met blaadren in den wind èn bloem èn vrucht.

 

 

 

Er is een luistren onder 't wijd gelucht'.

 

Er is een zoeke' en tasten naar elkander

 

gelijk van blinden in een storremvlaag.

 

En wat zichzelf verried en ging uiteen

 

als klein' rivieren, kracht van 't eigen bloed,

 

wil tot één stroom thans vloeien weer ineen.

 

 

 

Dit is 't begin. - Dat nog een heil geboren

 

kan worden uit den nood en blindheids val,

 

o mensch, staat niet voor u alléén geschreven,

 

maar voor ons allen saam, die heeten: VOLK

 

en hebben zin en wet van ons verbond verloren.

[p. 63]

Gelijkenis

Als het ging om een boom
waarvan de kop was verdord, -
zoo nam ik de zaag ter hand
en ik verwijderde de dorre spil,
met natte klei overstreek ik de wonde.
Stijgen
zou het sap in de gezonde twijgen,
en volle zomerbloei
liet niets meer merken
van het schendende werk met de zaag.

Als het ging om een wagen
die half verzakt was in de modder, -
zoo riep ik de boeren, mijn buren, bijeen
en allen tezamen
zouden wij heffen, rukken en sleuren,
tot de wagen weer loskwam
en niet langer te vergeefs
de voerman met vloek en zweepgeknal
zijn paard hoefde aan te hitsen.

Maar het is niet te doen
om een dorre spil,
noch om een scheefgezakten wagen.
Het is te doen om een volk,
dat langzaam op eigen grond ten onder gaat.
En hier helpt geen meesteren met zaag en klei,
helpt niet de vereenigde kracht
en de goede wil van een buurtschap.
Hier helpt alleen, dat door dit hééle volk
een schok vaart, als trok door zijn ziel
Gods engel zelf met de roepende bazuin;
of dat één man aanvaardt uit de hand des engels
standerd en zwaard, die allen erkennen
als de gewisse teekenen
van opgang ten leven uit den grauwen dood.