De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 1]

[De Nieuwe Gids. Jaargang 54. Deel 6]

Inleiding

In de speciale nummers die wij onze lezers aanbieden, is dit tweede gewijd aan Dietschland. Een onderwerp, niet alleen belangwekkend, maar zeker ook actueel heden. Welk Nederlander heeft niet een of ander standpunt t.o.v. de ‘Vlaamsche kwestie’, zooals het in een gegroeide (misschien niet geheel juiste) term heet. Welk Nederlander heeft niet eens een bezoek gebracht aan onze ‘Zuiderburen’, waar hij tamelijk verbaasd van terugkeerde om de eenheid die men blijft opmerken, ook al wéét men met zijn verstand, feitelijk een staatkundige grens gepasseerd te zijn.

En toch: hoezeer is het niet terecht de klacht van vele der beste Vlaamsche strijders, dat juist Nederland - geroepen om dezen Vlaamschen strijd minstens met belangstellende sympathie te kennen en gade te slaan, en zooveel in ons vermogen ligt, te steunen - zoo afzijdig blijft, zoo koel is en zoo.... onwetend. Onwetend omtrent datgene, waaraan een deel van ons volk nu reeds een eeuw weerstand te bieden heeft; onwetend omtrent den strijd, daar gestreden, óók ter beveiliging van onze cultuur. Als Karel van den Oever in zijn werkje De Hollandsche Natie voor een Vlaamsche Spiegel ons voorrekent, hoe dikwijls de fransche imperialistische gedachte reeds metterdaad getracht heeft, zich uit te leven, dan hoeven wij ons toch heusch niet te vleien met de hoop, als zou dit imperialisme juist nu plotseling tot rust gekomen zijn.

Wanneer wij ons goed rekenschap gaven van de beteekenis die Vlaanderen's honderdjarige martelie voor òns heeft (nog!) en van den voorpostenstrijd die daar mede ten onzen bate gestreden wordt, dan zouden wij wat meer ons beijveren, tot dankbaarheid en hulp geneigd te zijn.

Want tenslotte is het niet eens een kwestie die alleen Vlaanderen aanbelangt; het treft ons zelf even zeer. Als wij de

[p. 2]

onverschilligheid bemerken, waarmee het grootste deel onzer Pers tot heden toe tegenover Vlaanderen stond, kan men zichzelf geen andere vraag stellen dan een verbaasd: waarom? Waarom, wààrom spreekt deze pers zoo weinig over het Fransch imperialisme, dat, zoo lang Frankrijk bestond, zoo sterk aanwezig is; dat zich in de geschiedenis mermalen vertoond heeft onder verscheidene gedaanten. Zijn wij dit alles weer vergeten, tot zelfs een zekeren heer Nothomb toe? (Of is den heer Nothomb alles vergeven omdat een naamgenoot - naar ik meen, zijn zoon, - zoo flink meegevochten heeft voor de ‘wettige’ ‘regeering’ van rood-Spanje?) Zijn wij vergeten dat er - nog tijdens ons eigen leven, dus niet af te werken met den dooddoener: historie! - een Wielingen-, een Zuid-Limburg-, een Kanaalkwestie was? Dit Zuidelijk imperialisme is schijnbaar zeer levend, èn zeer vergeten.

Echter: het is niet slechts negatief (in verdedigenden zin) dat wij dit aan Dietschland gewijd nummer wenschen te zien, maar veelmeer positief. Want de beste verdediging tegen afbraak is nog steeds de opbouw. Is er een waarlijk groot en één Dietschland, met een levende, één-zijnde cultuur, met een saamhoorig vaderlandsch gevoel, dan zal ieder buitenlandsch imperialisme zich méér bedenken aleer het zich wil uiten. Wij wenschen Dietschland groot, en nog niet eens op de eerste plaats om eenig imperialisme het zwijgen op te leggen. Wij wenschen, in eerste instantie, Dietschland gróót om zichzelfs wil! Lang is dit land groot geweest, en het schijnt geen redelooze droom, deze grootheid weer terug te verlangen. Lang zijn de Dietsche schilders, de Dietsche schrijvers, de Dietsche geesteshelden, in machtig aanzien geweest in heel Europa!

Wij danken degenen die zoo spoedig bereid waren, hun bijdragen voor dit speciaal nummer af te staan, met zoo groote welwillendheid. Wij weten dat zij allen in de Dietsche gelederen hun drukke werkzaamheden hebben, en zijn daarom des te erkentelijker voor hun vriendelijkheid. Helaas missen we eenige namen die wel uitgenoodigd waren, doch door omstandigheden verhinderd. Vooral een woord van dank voor vele hulp bij de samenstelling van dit nummer aan Prof. Dr. K. Heynderickx, te Den Haag!

[p. 3]

(Wij hebben gemeend, in afwijking van onze gewoonte, de medewerkers aan dit nummer vrijheid te laten inzake de spelling die zij wenschen te bezigen.)

Mogen de lezers een weinig meer op de hoogte gekomen zijn, en in Noord en Zuid weten, dat ondanks alle moeilijkheden het Dietsche leven toch blijft groeien en zich naar boven dringen tot het ééns in zijn volste bloei mag open gaan in een machtig en groot cultuurgebied!

Bij den tweeden druk

Uiteraard stemt het ons tot overgroote voldoening, dat de oplaag van dit Dietschland-nummer, welke reeds bij het verschijnen in een vergroot aantal gedrukt werd, geheel is uitverkocht. En bovendien, dat wij door verscheidene personen en groepen letterlijk geprest werden, tot een herdruk over te gaan.

Voor een tijdschrift-aflevering is dit immers een uiterst zeldzaam verschijnsel.

Méér dan ooit komt deze herdruk nu van pas, meenen wij: Door de geweldige gebeurtenissen sinds 10 Mei immers, staat de volksche gedachte - weleer een stiefkind in het ‘officieele’ staatsleven - in het brandpunt der belangstelling. Méér dan ooit, is het nu de tijd dat alle overtuigde Dietschers toonen, één van wil te zijn: een herstel van het groote, ongeschonden en onschendbare Dietsche rijk!

Dat reeds enkele artikelen of fragmenten van artikelen door de feiten achterhaald zijn, doet o.i. niets af aan de waarde als zoodanig; eerder het tegendeel.

Wij herhalen uit den grond van ons hart onzen dank aan de medewerkers, die dit nummer tot een zoo belangwekkend geheel maakten, en op wier pen wij in de toekomst verwachten, te kunnen blijven rekenen. Wanneer wij allen als één man samenwerken, kunnen wij voor het schoone Dietsche Diet juist in deze ontwikkelingstijden zeer veel doen en bereiken.

Wat valt het niet, juist in dezen tijd met zijn vele mogelijkheden, dubbel te betreuren, dat een organisatie, die héél het Nederlandsche volk zegt te willen omvatten, geen ander standpunt weet in te nemen dan het burgerlijk-liberale, klein-holland-

[p. 4]

sche en minimalistische, als dat wat ingenomen wordt door de Nederlandsche Unie. Men zou zich afvragen: wat deze menschen bezielt en wààr hun verantwoordelijkheidsbesef rust, als zij nù niet méér weten te eischen dan ‘nauwe cultureele samenwerking met Vlaanderen’ -? Of is het dan tóch waar, dat het niet om de juistheid der beginselen gaat, maar alleen om de geschiktheid derzelve voor het behoud der baantjes?

De scherpzinnige vergelijker zal opmerken, dat wij enkele artikelen, die wel in den eersten druk voorkwamen, in dezen herdruk hebben weggelaten; zulks geschiedde, omdat zij niet rechtstreeks op Dietschland betrekking hadden, en om den omvang van het nummer (dat daartegenover werd uitgebreid met een, velen wellicht zeer welkome, Bibliographie over het Dietsche ideaal) niet al te groot, en de kosten niet onoverkomelijk hoog te maken. Wij hopen dat men zich niet bedrogen zal gevoelen.

Louis Knuvelder.