De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 632]

Verzen door Steven Barends.

Lied van het legioen

Viva la muerte!

Kameraad, wij hebben zoovéel al gekend
rijkdom en weelde en armoe op 't end -
Wat is ons van alles gebleven?
Geen paard en geen flesch en geen cent.

Wij hebben in zoovéle armen gerust,
hebben rijpe en bittere monden gekust.
Wat hebben we nog in ons leven?
De vlag van het regiment!

En er is nog zooveel, wat ik lang al vergat
sinds ik 't eerst een geweer op mijn schouders had;
Straks gaan we de andren weer tegen;
dan weet ik niets meer dan den dood.

Maar nooit hebben wij nog iets beters gedaan,
dan zoo, halfgebukt, door den nacht te gaan
in dien allergenadigsten regen
van lood.

[p. 633]

Wij schrijden noordwaarts

Voor Truuske.

Wij schrijden Noordwaarts. Ook wanneer wij Zuidlijk zwerven,
blijft onze laatste, hoogste hoop het Noorderlicht.
Wij kunnen strijdend leven en rechtopstaand sterven
wanneer ons hart maar steeds op Thule is gericht.

Wij droomen Thule diep in sterke droomen
waar eer nog telt, waar heeren machtig zijn
met onbevlekt blazoen, wier moed niet is te toomen
en blonde vrouwen leven, wonderbaarlijk rein,

zoo groot van oog als strak-volmaakt van leden
en trotsch en vruchtbaar. Waar het dennenwoud
der zielen van die lang in 't niet vergleden
bewaart. Wanneer de herfst de toppen goudt

ten laatsten avond, staan hun stemmen op en spreken
en spreken steeds van wat elk hunner leed
om Thule, wat elk droeg en wist te wreken
en van het laatste zwaard, dat door den harnas beet.

Dit is ons ras. Dit roept ons om te keeren
waar wij nog zuiver zijn, en onvermengd van bloed
Laat andren zon en Zuid. Ons is het land speren.
Wij schrijden Noordwaarts - Thule tegemoet.