De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 337]

Ik zag in droom... door Hélène Swarth.

I.

Ik zag mijn zuster bij haar graf - ‘Gevlucht
Al onder de aard, vervreemd zijn die mij minden.
Jij, die mij liefhad, zeg waar 'k nu zal vinden
Eén enkle ziel, die still' mijn liefdezucht.
Ik spilde liefde aan boomen, wolken, winden,
Aan verre sterren, blank in donkre lucht.
Ik dronk als liefde aroom van bloem en vrucht,
Door spieglend water liet ik mij verblinden.
Ik droomde een groet van suizlend korenland,
Ik hoorde een stem in klokkend regendroppen.’

Zij zweeg en wees mij naar een kleine plant,
Haar graf ontrezen - 'k Streelde vroom de knoppen.
't Was of in elke een hart ik voelde kloppen
En teedre monden zoenen zacht mijn hand.

[p. 338]

II.

'k Zag onder wolken, zwart als floers van rouw
De maan verrijzen, strooiend zilverscherven
Al over twee, die samen wilden sterven,
Zoo bleek, zoo jong, zoo mooi, een man, een vrouw.

D'arm rond haar leden, nog beschermend trouw,
Zijn lippen van haar mond, vóór 't eeuwig derven,
Eén kus nog pogend, éen vaarwel te werven -
Zij, blanke bloem op deinend golvengrauw.
Zijn liefdeblik nog zocht haar brekende oogen.
De diepe golf, bezield van mededoogen,
Met droef geruisch hen wiegde koel en zacht.
De wind bewoog haar wijd gespreide haren,
Haar sneeuwig bruidskleed dreef op 't schuim der baren.
Eer zij verzonken was ze een doode - Ik zag 't.

[p. 339]

III.

Ik zag een donker doodsdroef aangezicht
Met oogen duister onder nachtzwart haar.
- De kamersfeer werd somber, kil en zwaar -
En 't zag mij aan alsof 't mij smeekte om licht.

O wanhoopsoogen, strak op mij gericht!
Uit welke hel gerezen, welk gevaar
Uw smart bedreig mijn lijden, kon, voorwaar,
U helpen mijn erbarmen, mijn gedicht
U troosten, als een arme zieke een roos!
't Verkalmt geen pijn, het geeft geen stervensmoed -
Een lied verklinkt, een roos bloeit luttle poos.
Ik val den Heiland voor uw heil te voet
En smeek dat Hij u geve 't hoogste goed:
Zijn vrede in 't Eeuwig Land en voor altoos.