De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 247]

Vincent door Anthonie Pelt.

Aan Dr. H. Gerversman.

Hij stond tusschen het koren met een hooge koorts
en hield stevig zijn zeis in zijn handen
en bij iedere trek naar zich toe ziedde de toorts
met een hoogere vlam en deed zijn lichaam verbranden
gelijk met zijn geest en ziel en het veraschte
bij iedere stap in het koren en de felle zon
glensterde de koorts in zijn oogen en hij tastte
zonder zijn denken maar voort naar de horizon,
die lokte hem naar zijn graf als de gekruizigde martelaar
maar zonder de doornen om het hoofd, hij had alleen
de koorts in zijn oogen en kon het gevaar
niet gelooven dat dreigde in alles om hem heen.

Hij ging door het koren met hevige koorts en de zeis
was hem ontvallen, die had een ander al over zijn schoer,
en nu liep hij alleen zonder de halmen te maaien en grijs
waren zijn bultige schoenen van stof en het roer
was hem ontvallen en hij liep steeds maar voort
en knakte de halmen onder zijn voeten kapot,
hij wist het niet, en liep maar voort met de koorts
in zijn bolle oogen, hij voelde de moeheid komen en God,
die hem in de hemel zou halen, hij voelde de moeheid
en zijn koortsen zoo hevig en zonk op zijn hunkerende knieën
in het goud-gele koren waar hij God kon hooren en hij was bereid;
zijn koorts hield op maar de zeis kwam terug met de ander verblijd
en de horizon ging open en de engelen zongen heilige melodieën
en haalden zijn ziel in de hemel, in de eeuwige zaligheid.