De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 238]

Verzen door Bert Nuver.

Ik zal het wel aan niemand zeggen
dat ik geknakt ben in mijn bloei.
Ik zal mijn hart te slapen leggen
en voor anderen zijn een boei
waarnaar ze zich kunnen richten
om te leven zooals het moet.
Als ik dan hun leven kan verlichten
vergeld ik nog alles goed.

En dit zal mij gelukkig maken:
vergeving voor geleden pijn -
en eindelijk er aan gewend te raken
dat we werkelijk allen zondaars zijn.

Jouw oogen zijn felle teekens:
als globe's soms,
gespikkeld rond,
bevolkt met vreemde wezens -
en soms als plechtige bokalen
voor offerdienst
en liturgie,
waarin de deugden stralen -

[p. 239]

 

Ik leef mijn leven

 

ver van jullie anderen af

 

en weet mij even

 

maar als jullie te gedragen -

 

Er is tusschen ons

 

een stroom van wonderlijke straf

 

waarover echter soms

 

een teere brug geslagen:

 

dat zijn de armen

 

van een zachte vrouw -

 

of wel erbarmen

 

van vertrouwde menschenoogen -

 

Is dit te loven?

 

Ik weet het nauw.

 

Ik weet me in blind gelooven

 

voor het leven neergebogen.

 

 

 

Ik, die hoog door de wereld ga,

 

met tastende handen

 

en de oogen gesloten -

 

mijn gelaat moet licht zijn,

 

want het is naar omhoog -

 

Ik, die luister naar stemmen,

 

die niemand zal hooren -

 

Ik, die denk aan dingen,

 

die niemand zal weten -

 

Ik - ik ben een tastend verlangen - ....

[p. 240]

Steeds eender afscheid

Ik heb zooveel van jou gehouden
dat ik een tijd lang niet mezelf kon zijn.
Maar de Muze duldt geen mededingster.
Om jou vergeet ik haar bekoring nooit,
hoezeer ik het soms ook wenschte.
Of heb je nooit in mij geloofd?
Schrei niet. - Het is het beste.
Later doet het nog meer pijn.

Dans, lieveling, dans jij maar, kind.
Ik zal wel reclame voor je maken.
Het lieve leven dat je nu begint
zal je misschien gelukkig maken.
Ik raad mijn allerbeste vrind
een afspraakje met jou te maken.
Niets is er meer dat ons verbindt.
Wij hebben niets meer met elkaar te maken.