De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 186]

Verzen door Paula de Keverberghe.

Klein lied in mineur

De wind woei uit de bosschen
Der nacht een geur van verdriet,
In varens en in mossen
Zongen de krekels een lied;

Wij gingen zwijgend samen:
(Ik rook zijn bitter haar)
Twee menschen, slechts twee namen
Nog voortaan voor elkaar.

De kimmen bleven dralen,
Een smalle lijn van vuur,
Een vrouw ging water halen,
Mijn hart brak in dat uur.

De berkentoppen negen;
Voorbij het laatste huis,
Daar was een weg gelegen,
Daar droegen wij ons kruis:

[p. 187]

 

Geen woord heb ik vernomen

 

Ik wist geen enkel woord:

 

Zoo gingen wij als droomen

 

En als in droomen voort.

 

 

 

Terzij lag een omheinde

 

Slapende bloemenhof:

 

‘Aan álles komt een einde’,

 

Vielen zijn woorden dof;

 

 

 

Dan draalde hij en plukte

 

Een sneeuwwitte chrysant,

 

Hij zag mij aan en drukte

 

De bloem mij in de hand;

 

 

 

Mijn hand hield hij gevangen;

 

Ik zei: ‘je doet me zeer’ -

 

De tranen op mijn wangen

 

Die zeiden hem: hoezeer.

[p. 188]

Een ander

In misten wit gezeten
Verteer ik naar de zon,
Ik heb den dag vergeten
Dat zij nog schijnen kon.

Ai, één heb ik verloren,
Die was de liefste mijn
Boven de zon verkoren;
Van liefde komt veel pijn.

Zijn handen spelend braken
Zoo vaak een tak voor mij,
De woorden die wij spraken....
Die dingen zijn voorbij.

Zijn drinkglas viel aan scherven;
De liefde is zoo broos;
Dat breken en dat sterven
Maakt mij zoo troosteloos.

De heete tranen kleven
Aan mijnen schralen mond;
Wie kan van droomen leven
Die lust in minnen vond?

De liefde is mij vergangen
En nimmer keert zij wèer;
Nu zit ik in verlangen,
Mijn hoofdje doet mij zeer.