De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 177]

Liedjes door Hélène Swarth.

I.

Waarom zoo lang op 't smal balkon

Nog blijven dralen?

In grauw verzonk de matte zon,

Die niet kon stralen.

Ik zie een donkre zwaluwvlucht

Al lager dalen.

Zoo klam bevangt de zware lucht

Mijn ademhalen.

In 't somber loof nog scheemren blank

Dahliakelken

En zacht aanroert me een wingerdrank,

Al aan 't verwelken.

Het heesterboschje wordt al zwart.

Waarom nog toeven?

De schemer zal mijn doodmoe hart

Nog meer bedroeven.

Ik drink bedwelmend loom aroom

Van herfstseringen -

Mij bleef geen enkle mooie droom

Om van te zingen.

[p. 178]

II.

Aan zwiepende takken, zoo zwart als roet,
De bladeren klapwiekten, rood als bloed,
Als geronnen bloed van een heimlijken moord -
'k Voel bevangen mij de angst weer, die dreef mij voort.
De blaadren bespreidden het blanke zand.
Als een stervende vogel vloog me éen in de hand.
Waarom vlood ik den doodsgeur der herfstlijke laan,
Als hoorde, van verre, ik een hart voor mij slaan?
Waarom vlood ik die herfstlaan met bloedrood tapijt,
Als werd mij daar verre mijn hemel bereid?
Waarom heugt mij hoe 'k zingend ben henengegaan
Naar dat hart, nu verloren, dat voor mij zou slaan?

[p. 179]

III.

Boven de blanke besneeuwde laan,
Waar de zwarte boomen te beven staan,
Is de hemel zoo teeder roze getint
Als ik kleurde den hemel van mijn print,

Toen ik was een kind.

Boven de marmerenwitte laan
Drijft het doodegelaat van de wintermaan,
Als Ophelia's kinderlijk aangezicht,
Met haar oogen wijd open verwonderd gericht

Op haar liefdelicht.

Koud is de marmeren laan en hard -
Ik voel mij bevrozen tot in mijn hart.
Zeer eenzaam ik huiver, bij kwijnend vuur
En gedenk er mijn levensavontuur

En mijn stervensuur.