De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 737]

Als ooit... door George Kettmann Jr.

Als ooit mijn oogen niet meer zullen zien
dit zware, mateloos begeerde leven,
dat ook als 't in de sterren staat geschreven
toch schóón blijft om zijn ongekend Misschien -

dan zal ik weten dat de aarde niet
in puin zal vallen en dat niet geschiedt
wat dichters vóór mij met hun dood voorspelden.

De zee blijft zee, de velden blijven velden:
de droom vernielt zichzelf niet, maar de waan.
Zoo bergt - om 't volgend zaad - God àl zijn graan.

Niets zal er anders zijn. Slechts één der blaêren
waait van den boom, een bloem valt welkend af;
eerst dan - na 't beetje afval in een graf -
kan mij de dood den levensweg verklaren.

Maar wat mijn oogen ooit werd aangedaan
werd dóór mij: waarheid, zingend te verstaan.

Al wat ik hecht en gul op aarde zag,
het forsche en teng're, 't werkstuk van den dag:
de wolk, de boom, de tarwe en den toren,
doorvezeld van het licht - al wat geboren,
gedroomd, veroverd werd en ooit nog groeit
- al 't ijzerhard gevormde, àl wat vloeit
behoort mij eeuwig als 't in droom verworven,
vertrouwd geheim - ook als ik ben gestorven.