De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 735]

Verzen door A. Veltman.

I.

Het is dien voorjaarsdag gekomen...
boven de vochtig-naakte boomen
lagen de heem'len koud en wit;
het was een ongewekte aarde,
die door den dof-beslagen dag bestaarde
met strak gelaat een killen hemel
in een vergeefschen droom van warmt' en licht; de zon verrichtt'
haar werk onachtzaam achter grijze deuren,
het was een dag, die zonder kleur en
geuren op de grens van winter en lente was,
- de aarde heeft den vroegen schemer ingedronken
en is in mist'gen droom van natte sneeuw teruggezonken. -

[p. 736]

II.

Eenzelfde grauwheid hield mijn ziel gevangen,
zij had den langen winter moeitevol doorstaan
en lag bereid haar droom te ontvangen;
toen, als een God, zijt gij voor mij verrezen
en bracht de grauwe gronden van mijn ziel
in diepst beroeren, neev'len scheurden,
zwaar van licht, ik zat verwezen
in een geluk, dat om mij geurde
alsof er duizend bloemen beurden
haar zoete kelken, rankgesteeld uit
rauwen grond; ik wilde wel luid
roepen en toch doodstil zijn, want
in mijn bloed begon het blijde beven...
O, eeuwig trachten naar vervulling is het leven
en liefde is de grondtoon van ons aller wezen.