De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 710]

‘Afscheid aan Hagar’ door Johann Stellwag.

De dag ging dalen en de avond boog
In menig moe man neder zich ter sponde.
Waar teederheid zich spreidde en begon de
Nachthemel op te gaan van oog in oog.

Sarai verlangde naar de duisterheid
Die door de tenten sluipt van heinde en ver,
Tusschen het hoopvol lichtpunt eener ster
En Abram's fiere, zoo nabije, goedheid.

Nooit kwam zijn liefde zachter aangewild.
En toen een ster weêrlichtte in haar wijden
Hemelschen blik, sprak zij haar langverbeidde
Smeekende vrees, in lust zelfs niet gestild.

Zij voelde Abram groeien tot een doem
Van loggen tweestrijd, klam van zweet en dof.
Totdat een traan viel op haar boezem af:
Zijn offer op het altaar van haar roem..

[p. 711]

 

Toen lag hij windstil; de eene, oude, hand

 

Teeder in hare, de andre, peinzend, deed

 

Het tentdoek wat terzijde en al zijn leed.

 

Hij zag den nacht als één doodsch, grensloos land.

 

 

 

Zijn hart wist Hagar eenzaam in haar tent

 

Naast Ismaël die kromgetrokken sliep

 

En steunend in zijn slaap ‘O vader’ riep,

 

Het klein geluid naar Abraham gewend.

 

 

 

Zoo wekte hem de eerste morgenwind.

 

En nader, nàder, naderde het licht!

 

Toen ging hij uit, de oogen hooggericht

 

Pal in de harde zon, verschromplend, blind.

 

 

 

Aan beide oogen en zijn wil verschroeid

 

Zocht hij de tent waarin hij Hagar ried.

 

En zag naar haar, maar Hagar zag hij niet:

 

Zijn oogen schijnden, wat het hart vermoeit.

 

 

 

Hij strekte zijne hand - leegte betastend.

 

Want Hagar zweeg.

 

Met korte, droge lippen

 

Zegende hij twee witte, verre stippen.

 

Het duister week, ter steppe zich ontlastend.

('35)