De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 163]

Achter de lappendekens door J.H. Meursinge.

Het was zomer, er was geen school, en de kinderen werden lastig; ze hadden niet genoeg te doen en Zuid-Californië was hinderlijk warm. We hadden niet genoeg geld voor hotels of pensions en dus besloten we te gaan kampeeren.

Twaalf honderd meters boven zeeniveau streken we neder: de auto, de aanhangwagen, mijn vrouw, de twee jongens, de hond, de tamme duif en de ondergeteekende.

Tusschen de hooge dennen vonden we een aardig plaatsje met een houtkacheltje. Er waren douches, een zwembassin, en een W.C. zoo prachtig in marmer en tegels uitgevoerd, dat we gewoonlijk over het paleis praatten. In de ‘lodge’ werd gedanst, gekletst en geflirt, en verder werd er gezwommen en gewandeld in Gods vrije natuur. Dit alles kostte slechts een kwartje per dag voor de geheele familie.

Terwijl de meeste gasten slechts enkele dagen bleven, werden wij stamgasten. De jongens en hun ouders amuseerden zich; dus bleven we vijftig dagen.

In het kamp waren goede en slechte plaatsen; de eersten waren hoog, de laatsten laag. En daar we zoo lang bleven, hadden we ten slotte het hoogste punt veroverd.

Vandaar konden we het geheele tentendorp overzien; vandaar constateerden we, dat alle inwoners zich behoorlijk gedroegen, daar de hooge dennen hun minder juiste handelingen aan ons oog onttrokken.

Totdat...... Het was een Zaterdagmorgen en ze kwamen in twee auto's: Pa, twee volwassen dochters, een twaalfjarige jongen, een hoop dekens en een tent. In de tweede auto waren de aanbidders, twee in getal; verder meer dekens en meer kampeerrommel.

[p. 164]

Wel een uur lang snuffelden ze door het kamp, op zoek naar een goed plaatsje. Ze hadden echter geen succes; slechts in de lage landen konden ze nog ruimte vinden.

Tusschen twee hooge boomen werd toen een stevig touw gespannen. Hieraan werden met waschpinnen lappendekens opgehangen, die met haringen stevig aan den grond bevestigd werden. Achter deze lappen muur onttrokken de nieuwe laaglanders zich aan de oogen van de andere kampbewoners; behalve aan de onzen; wij waren te hoog.

De mensch is van nature nieuwsgierig. Spoedig wisten we, dat ze vegetariërs waren, dat ze niet rookten of sterken drank gebruikten, dat de meisjes in beeldige zijden pyjama's sliepen, dat...... Maar laten we bij het begin beginnen.

Achter de lappendekens stond in het midden een groote tent. Aan de noordzijde sliepen onder den blooten hemel de mannen, aan de zuidzijde, ook onder den blooten hemel (ze hielden erg van bloot) de jonge vrouwen.

's Morgens stonden eerst de mannen op en ‘kleedden’ zich; d.w.z. ze trokken hun pyjama's uit en hun zwembroekjes aan. Na tanden poetsen en scheren, begonnen ze te fluiten; zooiets als: ‘Op de heide zal ik je......’. Dat was het sein voor de jongedames om op te staan. In hun roze zijden pyjama's schreden ze waardig naar de tent om zich te ‘kleeden’; d.w.z. ze trokken ook hun pyjama's uit en hun zwembroekjes aan, plus een bandje over de buste. Vervolgens poetsten ze hun tanden en schoren zich niet.

De twaalfjarige jongen had in den tusschentijd eenige flesschen melk en vele dozijnen sinaasappelen gehaald. Dan begon het ontbijt met: sinaasappelen à la mode, dan orange juice, vervolgens vele glazen melk, soms nog enkele sandwiches met sla.

Hierna zwommen ze, en namen zonnebaden in bovenomschreven costuum. Ze reden paard en wandelden. Na enkele dagen waren ze bruin verbrand, wolken van gezondheid. 's Avonds dansten ze met Jan en alleman, en maakten op iedereen een prettigen indruk. Ze kletsten mee over het mooie weer en de verd...... communisten.

Als ik daar in de hooge landen mijn kranten las, den onzin over den komenden Europeeschen oorlog en het communistische gevaar in Amerika, dan gingen mijn oogen naar die blootgebeende, blootgerugde, onder den blooten hemel slapende laaglanders. Zoolang

[p. 165]

een land zich op zulk gezond levende burgers kon beroepen, zoolang dreigde er geen gevaar.

's Ochtends vroeg was in het ‘paleis’ altijd een drukte van belang. Wachtende op hun diverse beurten, had de laaglander de gelegenheid den hooglander aan te spreken. Te midden van dat prachtige Italiaansche marmer, op die keurig ingelegde tegeltjes, daar vroeg hij me zoo doodgewoon: ‘Are you a writer?’

‘Ja, ik schrijf, ik hoop, dat het getik van mijn typewriter uw nachtrust niet verstoort.’

‘Neen, heelemaal niet,’ zeide de vriend van de lage landen. ‘Ik zelf schrijf ook; ik ben redacteur van een groote courant.’

Ik heb altijd een vage hoop nog eens een artikeltje aan een Amerikaansche courant te mogen verkoopen dus. Met ongeveinsde belangstelling vroeg ik den naam van zijn courant.

‘Straks, buiten.’

Buiten, onder de hooge dennen heeft hij me zijn geheim verklapt. Redacteur van het grootste communistische dagblad aan de Pacific Coast.

In den vroegen ochtend heeft hij getracht me te bekeeren. ‘Ik heb mijn auto vol met revolutionaire lectuur, U kunt krijgen wat U wilt.’ Beleefdheidshalve vroeg ik een nummer van zijn krant.

Na veertien dagen de pap van den Amerikaanschen krantenkoning Hearst geslikt te hebben, is zoo'n communistisch blad een opfrissching. Terwijl de eerste de waarheid zoo goed verbergt, dat ik altijd moet denken aan de Markensche vrouwen, die zeven rokken dragen, zoo deed dit heerlijke blad me denken aan die schandelijke menschen, die de Amerikanen ‘nudists’ noemen. Alles stond er precies in, zooals het gebeurde. Het is niet voor niets, dat de Engelsch sprekende naties een gezegde hebben: ‘It hurts to hear the truth.’

Ze vertrokken vroeg in den morgen, onze piquante, populaire, zoo gevreesde communisten. Andere laaglanders namen hun plaatsje in. Ze leefden niet achter lappendekens, maar in gewone tenten. Ze aten ‘ham and eggs’ voor het ontbijt; ze droegen ‘sun suits’ uit één stuk; de mannen dansten den heelen avond met hun eigen vrouwen. Niemand nam eenige notitie van ze, en ik werd niet meer in het paleis aangesproken. Het behoefde ook niet; ik wist het al lang; het waren doodgewone democraten.