De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 58]

Verzen door H.W. Sandberg

Een gelijkenis

Plotseling zie ik een gezicht,
waardoor de pijn in mijn hart samentrekt,
Ik doe mijn oogen dicht.

't Is alsof een vlam omhoog lekt,
Opstijgende uit den haard mijner herinnering.
Die haard is een verschrikkelijk ding,
Soms rakel ik 'm op, met al mijn moed,
En verteer mijn hartstocht
In het vuur van zijn gloed.

Ik zit te Parijs bij het bassin van een fontein,
Hoe kon ik denken, dat zìj het kon zijn?
Maar zoodra ik het dacht,
Hoopte ik ook met een verwoestende kracht,
Werd mijn verlangen een razernij.

De vrouw met iets in het gezicht van haar ging voorbij.

[p. 59]

 

En ik droomde daar in die tuin vol zon,

 

Dat wat niet gebeurd was, gebeuren kon.

 

 

 

Maar toen ik opstond en keerde naar huis,

 

Voer door de boomen een sterk geruisch,

 

En kwam een vogel, groot en zwart

 

- De vogel, die was weggevlogen

 

Voor die vreemd gelijkende oogen -

 

Zich nestelen op de oude plaats in mijn hart.

 

Voòrdat zij echter daar weer is ingekropen

 

Haalde zij de wonde nog dieper open.

 

 

 

Er moesten geen twee gezichten gelijkend zijn...

 

Ik zie ze beide nu - in mijn glas met wijn.

[p. 60]

Het venster

Zij lag opzij met haar hoofd in het kussen
en deed alsof zij sliep,
toen ik haar riep.

Haar krullen lagen op het wit,
als wier in het schuim
van de zee,
zij deinden met haar ademhaling mee,
zij verwarden zich in zichzelve,
zooals de zee keert in eindelooze warreling,
zij waren geen levend en zij waren geen dood ding,
het leken wel vogels uit het rijk der verbeelding.

Ik kwam naast haar liggen
en keek haar glimlachend aan,
toen opende zij het venster van haar gezicht,
eerst waren de luiken ervan dicht,
toen kwam er een hand,
een naakte hand
en die wekte verlangen
bij den minnestreel onder het balcon,
toen weken de twee luiken naar links en rechts
en als een zonnestraal drong mijn blik in haar hart,
dat droomde nog, alles zag zwart
in de kamer, waaruit de slaap vlood,
zij lag op het bed met haar hand'in de schoot,
zij zag, dat ik lachte en keek mij aan,
toen heb ik de blinden weer dicht gedaan.

13 Mars 1935, Paris.