De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 536]

Impressie door W.H. ten Hoet Parson.

Er stierf een paardje van den hippodrome

Ze hadden er juist dezer dagen over gesproken, met den winter, als ze ‘en remise’ gingen, waren het toch maar dure kostgangers al die paarden. Als ze er mee naar de paardenmarkt gingen, op de Place la Duchesse, a.s. Vrijdag, zouden ze er wel niet veel voor krijgen, maar voer moet ook betaald worden en gasten - knechts - om de paardjes te kuischen - te onderhouden, te roskammen en te borstelen - kosten ook geld. Ja, ze zouden er maar mee naar de markt gaan en ze verkoopen. Komend voorjaar, als de reis weer aanving, zouden ze dan wel verder zien, òf nieuwe paarden, òf een ander métier, een ander spel, nemen om mee te voyageeren, om mee op de kermissen te reizen.

Dat was dus afgesproken: Vrijdag met de paarden naar de markt, maar zoo zeiden ze: ‘Ons Astriteke, ons klein zwart ponniepaardeke, neen dàt gaat niet naar de markt, dat houden we.’ Als ze dàt hadden willen verkoopen, hadden ze dat al lang kunnen doen, en voor goed geld ook. Rijke dames en heeren, die het paardje in den hippodrome hadden zien loopen, hadden er al dikwijls veel meer voor geboden dan het feitelijk waard was, omdat het zoo'n lief aardig beestje was, en zoo'n brave speelkameraad voor de kinderen. Maar de patroon had er niet aan gedacht het ooit te verkoopen. Astriteke was hun immers als één der kinderen, die hadden er allen op gereden, ze hadden er plezier mee gehad. Wat had het diertje geloopen. Wat had het ook een frankjes voor hen verdiend. Alle kinderen in de dorpen waar ze met den hipprodrome stonden

[p. 537]

kenden Astriteke en hadden er als kleine kleuters op gereden. Astriteke was populair op de foor, op de kermis.

Het seizoen was ten einde. Op de laatste plaats, St. Pieters Leeuw, was het al knap koud en liepen de paarden 's nachts niet meer in de wei. Neen, hier was er een warme stal voor ze gevonden en kregen ze haver inplaats van gras.

Het was stilletjes op de foor, ‘doucement, tout doucement’, het is immers ‘crise’. Astriteke had niet veel geloopen dien Zondag, de beste klant voor Astriteke was Phientje geweest, de kleine vierjarige Phientje, het kleinkind van Madame Arku, de patrone van den hippodrome. Phientje had er plezier mee gehad, het paardje behoefde met de kleine kleuter niet hard te loopen. Phientje en Astriteke waren goede kameraden. Phientje gaf het kleine zwarte ponnie-paardje vóór ze naar bed werd gebracht klontjes en een kusje op den snuit. Het zou de laatste maal zijn dat ze zoo afscheid van Astriteke nemen kon.

We kwamen er den volgenden dag: ‘Weet ge wat ramp ons nu is overkomen deze nacht?’ was het eerste wat we hoorden. Ja, inderdaad, hier moest iets ergs gaande zijn. Kermisreizigers zijn in den regel nog al luidruchtig, maar nu waren ze zoo stil en ingetogen. ‘Astriteke is dood, van ochtend hebben we hem dood in de stal gevonden.’ De warme stal, het goede voer, was hem noodlottig geworden; 's nachts had hij zich losgerukt, en de zak met haver weten te vinden: het paardje had zich doodgegeten.

‘Het kan toch wreed zijn’ zeide de patrone, ‘juist het dierke dat we hadden willen behouden gaat het eerste.’

Een dag later werd er een groote put gegraven. Een houten kruiske duidt nog slechts de plaats aan waar Astriteke begraven ligt.