De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 530]

Verzen van Hélène Swarth.

I

Aangevlogen
Uit den hoogen,
Streel mijn oogen,

Lentewind.

Tranen drogen,
Mededoogen
Weet ik logen,

Hemelkind.

In de zônen,
Die bewonen
Zonnezonen

Geen geween!

Honing puren
Uit azuren
Hemelvuren

Laat me alleen.

Laat mij voelen
Zoet bedoelen
In uw zoelen

Vleugelslag,

Teedre zegen
Op de wegen,
Waar, gezegen,

'k Nederlag.

[p. 531]

II

Is 't hier geen weelde, in zoet seizoen

Van zomerdagen,

Vol zoel aroom van loovergroen

En rozenhagen?

De wind licht op met loom gestreel

De looverlokken.

't Azuur is week als blauw fluweel

Met donzen vlokken

En elke wolk een witte roos,

Door 't blauw gedreven -

Is 't hier geen weelde, peinzeloos

Mij laten leven?

Was 't niet mijn hoop, mijn droom, mijn doel,

Dat bleef mij lokken,

Zoo vredig leven, kalm en koel

En zonder schokken?

Een woudduif roept haar droef roekoe -

Wat wil dat zingen?

Neen, laat mij vrij, 'k ben ál te moe,

Herinneringen.

Die witte wolk in 't blauw verdween,

Die duif blijft klagen -

Waar drijft het lot mijn leven heen,

Vol bange vragen?

[p. 532]

III

Ik zwierf, in rouwkleed, door het lentewoud,
Een zwarte vlek in vroolijk zonnegoud.

'k Herdacht een lieve, die zoo vroeg moest sterven
En 't blij seizoen van mooi herleven derven.

Mild had de zon door loover pas ontplooid
Met gouden ringen 't blanke zand bestrooid.

Een vogel zong in donzig blonde twijgen:
- ‘O droeve zangziel, blijf niet langer zwijgen!

‘Uit klem van leed bevrijd u met een zang.
U zendt de zon een tooverring-ontvang!’

Warm in mijn hand viel éen der zonneringen -
Mijn hart sprong open en ik kon weer zingen.