De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 513]

Twijfel door A. Timmerman-van Pellecom.

Riek zat te mijmeren in de voorkamer van de suite; zij zag niet wat er op straat voorbij ging, en hoorde niet wat er in de achterkamer door de anderen werd gesproken. Ook als er luid gelach klonk, sloot zij daar zich niet bij aan. De anderen spraken niet tegen haar omdat zij haar rustig wilden laten genieten van haar vrije half uurtje tusschen den koffie-maaltijd en haar middag-kantoortijd.

Lijdelijk neerzitten was Riek's gewoonte niet; mijmeren was haar vreemd. Zij was energiek, spontaan, werkzaam, en heftig van aard; vlug en snel in 't spreken en in 't doen. Maar nu staarde zij, en vergat alles om zich heen. Ze werd door ééne gedachte bezig gehouden; er was iets gebeurd dat haar uit haar assiette ordinaire had gerukt. Dit iets was een baby, en wel, het éénjarig zoontje van haar broer, dat dien morgen in het huis van zijne grootouders was gekomen met zijne moeder, en nu door deze naar boven werd gebracht voor zijn middagdutje.

Riek was niet sentimenteel. Zij werkte hard, en genoot zooveel mogelijk in haar vrijen tijd; waar een flink salaris en de volkomen vrijheid die hare moeder haar liet, haar toe in staat stelden.

Bewust had ze nooit pogingen gedaan een man te bekoren en te verlokken tot een huwelijk met haar. Zij voelde zich nogal, en was in denken en doen te zelfstandig om zich te kunnen schikken naar een man. Ook was ze buitengewoon onhandig in huishoudelijk werk; omwasschen en opruimen, stoppen en naaien, daar had zij geen geduld voor. Werken waar je zoo weinig resultaat van ziet, vond ze geestdoodend.

Nu had het kleine Keesje iets in haar opgewekt dat ze niet

[p. 514]

meende te bezitten: het moeder-instinkt. Maar sentimenteel was ze niet.

Ze zou niet willen ruilen met hare schoonzuster. Voor een oogenblik was een baby wel aardig, maar toen ze bedacht dat ze dag in dag uit er door aan huis gebonden zou zijn, wist ze zeker dat ze dit niet uit zou kunnen houden. Een kind verzorgen was geen werken; behalve voeden en wasschen, was er niet veel anders voor te doen dan oppassen dat het geen ongeluk kreeg. En toch, ze begreep niet wat het was, maar dit kleine wezentje had haar iets aangedaan, iets ongekends. Kwam dit omdat het familie van haar was? Ze geloofde niet erg aan den band des bloeds; ze was niet familieziek. Zou een eigen kind haar nog meer aandoen? Misschien was Keesje een buitengewoon lief en mooi en schrander kind, en was zij er daardoor zoo onder den indruk van gekomen.

Plotseling spronk Riek op van haar stoel, liep naar de achterkamer, en sprak op haar gewonen, heftigen toon:

- Moeder, vin je 't ook niet een aardig en flink kind?

De moeder bevestigde dit.

Riek ging terug naar de voorkamer, trommelde wat op de ruit, en verviel weer in gepeins. Even later liep zij weer naar de achterkamer, en vroeg:

- Moeder, vin je ook niet dat Mien haar kind goed verzorgt, en dat 't er zoo frisch uitziet?

- Ja zeker, was het antwoord.

Nog eenmaal keerde Riek terug naar de mijmerij in de afzondering. Zij had op de klok gezien dat ze nog even tijd had. Zij vond het een plezierig gevoel, uit den sleur van haar gewone gedachten-sfeer te zijn, en iets nieuws te beleven.

- Vin je ook niet dat Keesje hard gegroeid is in de zes weken dat hij weg was, moeder? Toen was hij nog zoo onnoozel. Geloof je ook niet dat hij erg verstandig en wijs is voor zijn leeftijd?

Deze vragen deed zij terwijl ze zich klaar maakte om naar kantoor te gaan.

Hare moeder liep met haar mee naar de voordeur, stil lachend om het enthousiasme van hare dochter, en begrijpend wat haar zoo deed spreken.

[p. 515]

Riek fasste zich. Vooruit, weg met dien onzin, dat kinderachtig gedoe moest uit zijn, dacht ze. Ze was niet sentimenteel. Ze moest liever aan haar werk denken.

Toch leek het aardig, zoo'n klein kind onder je handen te zien opgroeien. En met hem wandelen, als hij kon loopen; de duinen op en afhollen, en in zee baden; eenig. Veel echter dan maar altijd op een duf kantoor te zitten; als ze overdacht dat dit haar heele leven zou duren, werd ze naar. Maar als kinderen groot waren, had eene moeder er niet veel meer aan. Dat had ze gezien aan Dirk en Willem; die liepen er altijd uit en gingen hun eigen weg. Moeder had alleen maar voor hun eten en kleeren te zorgen, toen ze nog thuis waren. Een meisje was anders, dat gaf veel meer gezelligheid in huis, zei moeder. Moeder en zij hadden het goed en plezierig samen; ze bespraken alles met elkaar. Als ze in haar vacantie samen op reis gingen, amuseerden zij zich best. Maar moeder leefde niet zoo lang als zij; als die er niet meer was, zou zij wel heel eenzaam zijn; daar moest ze ook aan denken. Onzin, als je daaraan denkt, had je geen leven. Wie dan leeft, dan zorgt. Werken, zooveel geld verdienen als je kon, om veel van het leven te kunnen genieten, dat was het ware. Paardrijden, dat was fijn. Maar haar diepste wensch, een eigen rijpaard, zou wel nooit vervuld worden; al werkte ze nog zoo hard.

Kon ze maar een flinken, verstandigen man vinden; zij vond ze allemaal slap en dom. Wel aardig om eens mee uit te gaan, maar niet om altijd mee samen te wonen. Saai en suf waren al die kantoormannen. Ze zou een man willen hebben met een landgoed of boerderij, met veel paarden en honden, en andere beesten. Een groot gedoe, waar ze ook wel hard zou moeten werken, maar daar meer resultaten van zien zou, en dat veel pleiziger was dan kantoorwerk. Je werkte dan voor jezelf, dat was veel waard. Je kon uitgaan en doen en laten wat je verkoos. Als ze een man met een ‘goed’ ontmoette, en hij was haar niet antipathiek, zou ze hem misschien nemen. 't Zou dan best goed kunnen gaan. Ze was niet meer zoo sentimenteel om te gelooven dat een huwelijk alleen gelukkig kon worden als er verliefdheid bij kwam. Vroeger was ze wel eens verliefd geweest, maar dit had nooit langer dan een paar weken geduurd.

[p. 516]

Als je, zooals zij nu, langzamerhand naar de dertig liep, was je wel verstandiger. Verbeeld je dat ze toen met één van die jongens na een jarenlange verloving was getrouwd, en altijd met hem samen had moeten wonen. En kinderen had gekregen. Dat risico liep je toch. Kinderen, zooals Keesje. Een kind was toch wel iets. Door een kind werd eene vrouw een ander mensch. Je voelde soms dat je iets miste, als je geen kinderen had. Kleine kinderen hebben zoo iets liefs en zachts. Daar werd ze toch alweer sentimenteel. 't Was gewoon belachelijk. Alsof kinderen altijd lief waren; hoe dikwijls waren ze niet lastig en schreeuwerig. Ze wou er niet meer aan denken.

Wat had ze te doen op kantoor vanmiddag?

't Was maildag, dan was 't altijd haasten, en werd het laat. En van avond? Paard rijden in de manege. Dat was echt, daar vergat ze alle kantoorverveling bij. Hoe wilder hoe liever; buiten, door de duinen, was nog veel echter. De pikeur was amusant; hij maakte geestige opmerkingen. Soms wel wat al te vrij, nou ja. Maar, hoe kon ze zoo suffen, 't was geen Dinsdag, maar Maandag.

Ze moest van avond dansen. Lang niet zoo plezierig; niets geen aardige dansers. Ze danste nog liever met meisjes.

Als ze heel moe was, bleef ze thuis bij moeder en de radio; gezellig praten over alles en lachen, en iets haken of breien. Dat was goed voor een enkelen keer. Wanneer ze nog een beetje energie had, ging ze uit; ze moest een tegenwicht hebben voor de vervelend-lange werkdagen; van iets dat haar meesleepte, haar gedachten in een andere richting drong, rustte ze nog 't meest uit. Misschien zou ze niet altijd 's avonds uit willen als ze een eigen, zelf-ingericht huis had, met een man waar ze van hield.

Daar hadt je 't nou al weer. Stop.

Ze sprong van haar fiets, ging de deur van haar kantoor binnen, en zat even daarna aan 't werk. Ze stootte de mijmeringen over een man en kinderen nu voor goed uit hare gedachten. Ze wilde daar niet meer aan denken; ze was niet sentimenteel. Ze hield immers veel meer van paarden en honden dan van kinderen.