De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 443]

Vrouwen door Hélène Swarth.

I.

Streng laakt een stem: - ‘Uw liefde is menschvergoden!
Eéns treft u straf des Heeren Zebaoth,
Die niet gedoogt dat, Hem verzoekend, spot
Een zondares met d'ernst van Zijn geboden.
Hem is de wrake! Aanbid alleen uw God.’

En droef, na jaren, zwaar van zielenooden,
Herdenkt zij 't woord - Haar liefde kwam hij dooden,
Zijn ontrouw werd de geesel van haar lot.

Moest wie ze aanbad haar levensblijheid dooven,
Haar 't argloos hart verbrijzlen voor altijd,
Was dit de wraak van Hem, die troont Daarboven
En liefde straft, niet Hem alleen gewijd,
Doch God van liefde is? - Nooit zal zij gelooven
Dat Christus' God hield haar die smart bereid.

[p. 444]

II.

De Ziener ziet zich een gestalte opbouwen
En hoort de woorden: - ‘Ja, ik leefde slecht.
Ik heb geboet en streng was Gods gerecht.
'k Ben rein gebrand, gelouterd door berouwen.’

Zij, huivrend, luistert - Wat die Ziener zegt
Is 't waar? - Den geest vermag zij niet te aanschouwen
Is hij 't ook wel? Nu wankelt haar vertrouwen.
Is wat die Ziener hoort en ziet wel echt?

Nu plechtig spreekt de Ziener: - ‘Hij zal leiden
Uw geest naar 't Land aan de overzij van dood,
Waar vreugde bloeit, waar juublen stofbevrijden.
In 't nieuwe leven zal hij trouw u wijden.’
Hoe zij vergaf, zijn bijzijn deed haar lijden -
Dan liever 't graf, dat zich voor eeuwig sloot!

[p. XXVII]

De handen van den dichter Willem Kloos.

De handen van den dichter Willem Kloos.

[p. 445]

III.

In bangen doodsstrijd hijgt de grijze moeder,
In peluwstapel kreunende opgericht.
Haar laatste hoop, die 't lijden nôo verlicht,
Is 't wederzien van d'eengen vromen broeder.

Hij komt - en maant voor 't strenge Godsgericht
En laat haar ziel vol vrees voor d'Albehoeder.
Zij klampt zich vast aan 't arm bestaan, ál moeder
En de oogen star in 't angstvol aangezicht.

Dan, warm ontroerd door teeder mededoogen,
Neemt zacht haar hand haar schroomvol jongste kind,
In schaduw levend, eenzaam, onbemind.

Tot kalme doodslaap luikt de brekende oogen,
Uit welke bron die woorden vloeien mogen,
Waarin de stervende eindlijk vrede vindt?