De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 147]

Ik zag in droom... door Hélène Swarth.

I

Ik zat gevangen en wist niet waarom.
Doch, elken avond, opende een cipier
Een heimlijk poortje en sloop ik door een kier.
In donkre straten eenzaam doolde ik om
En zuchtte: - ‘Mocht ik vluchten ver van hier,
Maar plicht beveelt dat trouw ik wederkom.’
Toch bleef de nacht in vreemde stad mij dier.

Zoo héel den dag, in cel van eenzaamheid,
Tot wederkeer gedoemd en stil bereid,
Verbeid ik slaap en naar mijn droomen smacht.

O redder Dood, die mij voorgoed bevrijdt!
Ik wacht uw komen in den sterrennacht
En 't eindlijk rijzen op naar de Eeuwigheid.

[p. 148]

II

Ik lig en lees - en plots bevangt mij schrik.
'k Ontwaar, dofzwart op bloedrood van tapijt,
Een kruipend dier als uit de hel, bereid
Met giftige' angel mij te moorden - Ik
Geen wapen dan mijn boek bezit en wijd
En zijd geen hulp in 't leege huis! - Ik mik
Op 't naadrend monster, maar zijn booze blik
Verlamt mijn hand en 't boek zich openspreidt.
Dan dien' mij 't boek ten schild! maar 't weegt als lood,
Ontzinken zal 't mijn krachtelooze hand.
't Is of mij waanzin dreigt of marteldood.
Behelst dan 't boek geen woord, dat monsters bant?
't Beschermt mij niet, het ploft mij in den schoot -
Ontwaakt, nog voel 'k dien blik, die loert en brandt.

[p. 149]

III

In sombre kamer, droef van schemergrauw,
Ontwaarde ik haar, mij altoos lief geweest
Gelijk een moeder - 'k voelde mij verweesd
Toen 'k haar verloor - Zij droeg een kleed van rouw.
En teeder knielde ik bij die grijze vrouw
En lievende armen wond ik rond haar leest.
'k Omarmde leege lucht - O, 't was haar geest,
Gehuld voor mij, als teeken van haar trouw,
In donker stemmig welbekend gewaad,
Dienzelfden weemoedslach op 't bleek gelaat,
Als toen zij, ver verbannen, heimwee droeg
En ik, wier heimwee zingend vleugelsloeg,
Haar leed vereerde en zwijgend zag haar aan
En zij alleen mijn liedjes kon verstaan.