De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 139]

Slagershanden door Wil Wemermann.

De voorjaarswind springt kopje-over door de wijde vensters van het studio. Een muziekblad fladdert van de vleugel en zeilt een eindje over de vloer. De narcissen in de groote grijze pul waaien en wuiven, alsof ze in Gods wilde lentewereld staan en niet, zooals nu, in een muziekkamer op 'n vleugel. Al is het dan ook 'n mooie vleugel. En al ìs het dan ook, nu met de zon, een gezellige muziekkamer. Het lijkt, of de zon al nèt zoo dronken is van haar eigen warmte, als alle voorjaarsdingen. En als alle verraste menschen.

Terwijl de knoppen aan de boomen met de dag grooter worden en de café's van het Buitenhof van lieverlede alle hun terrassen naar buiten steken, staan deze narcissen hier in de zon en de wind op de vleugel; en maken het eenvoudige studio tot een ding, waar een voorjaarsmensch blij mee kan zijn.

En de witte wind blaast en springt maar door de open ramen. En alle dingen sidderen van vreugde, als hij ze beroert...

De stem van Peter Van Brandenburgh komt door de deur naar binnen. En dan is hij er tenslotte zelf ook.

‘Ja, mevrouwtje, dat is nu het voorjaar! Het ontwaken van de natuur verzoent je weer onmiddellijk met het leven. Je hebt al die tijd gehoopt en er op gerekend dat het komen zou... Ach, nu heeft iemand de ramen open gelaten! Die vervloekte wind. Pardon. Maar nu zal de vleugel wel weer ontstemd zijn. Het zou toch een kleine moeite zijn, om er tenminste aan te dènken. - Wilt u niet gaan zitten? Wacht ik zal eerst de vensters sluiten.’

De witte, nerveuse vingers draaien moeilijk de kruk. Een laatste deeltje wind smijt het half-lange zwarte haar door elkaar. De bruine

[p. 140]

oogen (gevaarlijke combinatie) in het bleeke, knappe gezicht, kijken geërgerd.

De leerlinge, die inmiddels op de pianostoel is gaan zitten, is klein en gezet en staat al in de schaduw, die het vierde kruisje voor zich uit werpt.

Maar nu verzekeren de te groot bloemige japon en de uitdagende mond, dat één zoo'n voorjaar in staat is om alle gedachten aan jaren, en zeker aan kruisjes te verjagen. Althans bij de dame zelf. -

Als reeds bezadigd bloed opnieuw gaat bruisen, dan kan het er spannen in de branding!

‘De lente is een heerlijke tijd, meneer van Brandenburgh. Je voelt je zoo... Ach, wat een beeldige bloemen, hebt u daar. Wat zullen die goed kleuren bij m'n japon... Asters, nietwaar?’

‘Narcissen, mevrouw Vermaes.’

‘Och ja, ik kan die namen maar niet uit elkaar houden. Narcissen...’

‘U denkt maar aan de schoone Narcissus.’

‘Ja, was dat niet die beeldige jongeman, die verliefd werd op... eh... op 'n andere man, of zoo iets raars...’

‘Op zichzèlf. Hij was te mooi. U ziet hoe gevaarlijk het is mooi te zijn. De arme jongen heeft zichzelf gedood en uit zijn bloed zijn de eerste narcissen ontstaan.’

‘Griezelig. Denkt u werkelijk dat het gevaarlijk is om mooi te zijn? U moet op dat punt toch wel eenige ondervinding hebben...’

‘U vleit me openlijk, mevrouw. Dank u, doch volkomen misplaatst. Niet ik doch ù...

‘Haha, nu vleit ù op uw beurt...’ (Dit is niet het ideale gesprek voor een pianoles.)

‘Wilt u niet beginnen met de oefeningen; u bent gebleven volgens de rooster...’

‘Mag ik niet één enkel bloempje van u stelen, voor op m'n japon...’

‘Ze zullen het heerlijk vinden, mevrouw Vermaes; neemt u zoo veel u wilt. - Oefening drie-en...’

‘Nu vleit u me alweer. Dank u. Nee, twee is voldoende. Ziet u hoe beeldig het staat? Ze ruiken heerlijk. Ruik eens!’

[p. 141]

‘Te veel eer mevrouw. Oefening drie-en-vijftig. Mag ik u verzoeken...’

Twee kleine handen, met dikke vingers beginnen langzaam over de toetsen te wandelen. Je kunt aan die handen zien, dat ze het eigenlijk dwaasheid vinden, om, met deze lentefeesten in de lucht, alleen maar pianotoetsen te streelen. De grijze oogen dwalen weg van het muziekblad naar het venster en via de narcissen naar Peter. Het is waar: Peter is een mooie man. Misschien iets te vrouwelijk, doch dat is kunstenaars eigen. En een kunstenaar is hij ook. Niet alleen is hij het in zijn hart, maar ook de muziekwereld vindt hem een artist. De muziekwereld en het publiek accepteeren zijn iets te lange haar en zijn caprices ten opzichte van programma's. (Het is gebeurd, dat hij op een tegen Chopin recital, niets anders dan Ravel en Debussy gespeeld heeft, tot groote ontsteltenis van zijn impressario. Het publiek werd echter enthousiast, en de pers sprak van een vergeeflijk changement du programme.)

Deze Peter is een bekend Haagsch figuur. Als hij na afloop van een concert bij Dijjers een kopje koffie drinkt, dan wordt hij aangestaard en herkend door velen. De critici groeten hem met een zekere eerbied en de enkele artisten, die men daar sporadisch vindt, zijn bewonderend collegiaal in hun groet.

Als men nu van Peter pianolessen ontvangt, en dus een heel uur in zijn artistieke nabijheid verkeert, dan gaat het vrouwelijke hart met een meer opwindend rhythme kloppen. En zeker als men mevrouw Vermaes en de 35 al gepasseerd is. En nòg zekerder op een lentedag als deze. Nu speelt mevrouw Vermaes de niet heel moeilijke études, terwijl de zon háár en de narcissen in één straal beschijnt.

‘Daar staat een “A”, mevrouw.’

‘O, pardon, de zon schijnt zoo op het papier.’

‘Wilt u het gordijn dicht hebben?’

‘Och nee! laat u de zon toch binnen komen!’

‘Begint u dan nog eens hier bij...’

Een diepe zucht doet de nog goed gevormde boezem golven.

‘Hebt u geen lust vandaag, mevrouw?’

‘Eigenlijk niet in pianospelen, meneer van Brandenburgh.’

‘Daarvoor bent u toch hier, zou ik denken. Probeert u 't nog eens.’

[p. 142]

Het is mevrouw Vermaes heel duidelijk, waar ze eigenlijk wèl lust in heeft. Haar handen behooren niet op de pianotoetsen; ze behooren om Peters hals; ze moeten strijken door zijn glanzende haren, langs zijn interessante bleeke wangen. Waarvoor is tenslotte zoo'n lentedag!

Maar Peter ziet er toch wel erg onoverwinnelijk uit. Er dienen nieuwe wapenen in de strijd te worden gebracht.

‘Wilt u niet liever die quatre-mains eens met me doornemen; die zijn veel prettiger, meneer.’

‘Als u het liever hebt; maar van deze études brengt u toch nog niets terecht.’

Weer een zucht.

‘Wat bent u toch vreeselijk streng.’

‘Pardon mevrouw, dat is nooit m'n bedoeling; maar ik heb òp me genomen, om althans te tràchten u pianospelen te leeren. Dan moet ik dat toch doen op de m.i. beste manier, nietwaar?’

‘O, dit zijn ze.’ (Afleiden!)

Zoo gaat het goed. Nu zit hij naast haar. Zijn slanke handen bewandelen nu naast de hare het paadje langs de witte en zwarte pianotoetsen.

Zoo moesten ze nu eigenlijk samenwandelen, Peter en zij, in de zon, langs een paadje door de hei. En niemand anders op dat paadje, dan zij tweeën. En dan moesten ze komen aan een boschrand. Daar zouden ze op de grond gaan liggen onder een denneboom. En zijn armen zouden om haar heen zijn en zij woelde met haar handen...

Opeens laat mevrouw Vermaes de quatre-mains in de steek. Haar handen vervullen de wensch van het oogenblik; en terwijl Peter nog een paar maten doorspeelt, voelt hij opeens twee warme handjes om zijn hals, door zijn haar. Het zachte haar valt er van voor zijn oogen. - De lente ledigt de beker moed tot op de laatste druppel in de aderen van mevrouw Vermaes. Zij trekt Peter naar zich toe en zoent hem op zijn voorhoofd en oogen. (De mond is niet zoo snel te bereiken.)

Dit is voldoende om elken man, althans een oogenblik, te overmeesteren. Ook Peter.

Maar dan, als mevrouw tot doeltreffender maatregelen overgaat,

[p. 143]

springt hij overeind. - De vaas met narcissen vliegt tegen den grond!

‘Wel verdomme!’ zegt Peter en dat klinkt heel vreemd in zijn vrouwelijke mond. Zijn leerlinge hangt nog steeds als 't ware aan zijn hals. Een toeschouwer zou de indruk krijgen, dat ze bengelt. Hij schudt haar van zich af. Tegelijkertijd pakt hij haar echter weer bij haar armen en duwt haar als een lastig kind naar de deur. De deur uit... Bons! slaat die dicht.

Een oogenblik staart Peter verbaasd naar de dichte deur. (Hoe volkomen dicht die is, vertelde de slag zooeven wel!)

Dan gaat hij langzaam naar de groote leeren fauteuil bij het raam. Voorzichtig laat hij zich erin zakken. Alles met een trek van groote verbazing. Zijn lange witte handen betasten elkaar. Deze pianisten-handen hebben zooeven ruf de armen van een vrouw omkneld. De vingers hebben, als lompe slagersvingers, geknepen in het weeke vleesch van een volle bovenarm. Toen hebben de handen een vrouw voor zich uit gedwongen en de deur van het studio dicht gesmeten.

Dat zijn deze handen niet gewoon. Waarom hebben ze dat eigenlijk verzonnen?

Haha! Zelfverweer!

Mevrouw Vermaes zal nu wel in de lente-zon wandelen, met eenigszins verwarde haren.

Dwaze handen... Ze moeten even de vleugel aanroeren, om weer heelemaal bij Peter te behooren.

Peter speelt. Hij speelt van de narcissen in de zon. (De vaas ligt aan scherven met de bloemen in een plas water; maar ook op de vloer komen de zonnestralen.)

Hij speelt van de twee menschen aan de piano. Hij speelt van de ruwe handen. Maar dat moet nu juist niet. De handen moeten vergeten. Opnieuw en nu zonder dat laatste...

Zoo speelt peter.

De deur van het studio knarst open.

Daar is Karin Van Brandenburgh.

De zon ziet haar blonde haar misschien voor narcissen aan en beschijnt het warm.

‘Peter, ik zag mevrouw Vermaes weggaan; is de les al afgeloopen? Waarom liggen die bloemen op de grond? Peter, wat is er gebeurd...?’

[p. 144]

Peter is verdiept in een fantasie van slagershanden.

‘Peter?’

‘Verdomme!’ Het laat hem niet los.

Karin ruimt de bloemen op. - Jammer al dat water op de vloer.

‘Peter, er is toch wat gebeurd?’

‘Ja, verdomme!’ zegt Peter. Er is wellust te beleven aan dat laatste woord.

‘Ik heb mevrouw Vermaes de deur uit gesmeten?’

‘Waarom?’

‘Waarom?’

Begrijpelijke vraag. Toch ergert zij Peter.

Hij moet het nu vertellen. Ook weer van die handen...

‘Ze maakte me het hof als een krolsche kat. Ze zoende me. Toen heb ik haar er uit gesmeten...’

‘Maar...’

‘Ja, verdomme! Hier mee!’ Zijn vuist slaat op de vleugel. Dat hoort er bij. Dat is slagersmanier... Waarom kan hij die gedachte nu maar niet van zich af zetten...

Hij slaat op de vleugelklep.

‘Au!’

Karin lacht, zooals de zon.

‘Dat is komisch...’

‘Lach er niet om! - Làch er niet om! Ik kan er niet tegen. En ik heb m'n hand bezeerd. En morgen moet ik spelen. Karin, kom hier. Wrijf m'n hand. Hoe kan ik nu zoo ruw zijn met m'n hand, als ik morgen moet spelen. Karin kom hier. Oh, ik ben nerveus. Dit heele onaesthetische geval enerveert me...’

Peter hangt achterover in de leeren stoel. Hij steekt de hand uit, die Karin wrijven moet.

Dit is weer de Peter van Brandenburgh, dien Karin, zijn vrouw, kent. Deze Peter is niet ruw tegen een vrouw. In déze stemming....

Hij laat zich als een kind verzorgen en vertroetelen. En eischt die verzorging.

Een lastig, despotisch, verwend kind.

‘Karin, zorg voor een glas whisky...’