De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 150]

Eenzaamheid door M. Mok.

De eenzaamheid vreet als een hond
aan mijn gebeente.
Verlatenheid alom
en dood gesteente.
Alleen het schuwe ritselen en huilen,
dat soms in schemerige uren
over een onafzienbare vlakte
komt aangewaaid.

Nergens een glimp van vriendschap.
De uren vallen dood
tegen de steenen wering van de eeuwigheid.
Geen hand die ooit de mijne drukt,
geen woord van liefde of zelfs haat.
Niets dan de eenzaamheid,
de eenzaamheid die als een hond
aan mijn gebeente knaagt.