De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 53]

Levenslandschap verzen van George Kettmann Jr.

I

Aan mijn Vrouw

Doornen staan langs ons pad,
meeuwen
schreeuwen
beneden op het wad.

Wrang zijn de bramen,
scherp de korrels in den wind,
maar wij zijn samen,
voor altijd samen, kind.

Nu nog te zeggen hoe moeilijk het was?
- wij hebben er nooit om getreurd
en ook als ons hart werd verscheurd,
geluisterd,
gefluisterd
met den wind in 't gras.

[p. 54]

 

Wrang, scherp en doordringend,

 

de zon hel op het zand

 

- zoo is dit eenzaam land,

 

maar toch altijd zingend

 

en altijd hand in hand

 

trok tusschen aarde en zee

 

strijdbaarheid mee -

 

drift die de levenslijn

 

ver en dichtbij liet zijn.

 

 

 

Ouder zijn we nu en wijzer,

 

misschien al grijzer

 

dan jij het me zegt.

 

Maar daar waar de branding vecht,

 

daar waar de zeewind woedt,

 

daar is het goed -

 

wat zijn daar jaren?

 

- wie zal 't verklaren?

 

 

 

Dat ons leven vandaag pas begint,

 

dank ik God, want dàt is geluk -

 

al zetten ook golven en wind

 

in dit land hun tanden

 

en bijten het stuk.

 

Wij blijven samen, mijn kind,

 

en ruim in geopenden dag

 

beeldhouwt de zon je gelukkigen lach

 

en je twee kleine handen.

[p. 55]

II

Dit land is voorpost: tegen zilte vlagen
is 't huis in groenen bolster blanke pit,
waar grimmig maar vergeefs 't gebit
der oude duinheks 't leven uit wil knagen.

De visch is buit, het wild gaat aan het spit,
wij noemen 't leven leven door te wagen
en nà ons zullen als in noordsche sagen
zonen en docht'ren waken voor 't bezit.

Wie ons niet kent, spreekt van piratenbloed
en zegt schijnheilig: - arm land zonder God,
waar nergens koren rijpt en klokken galmen.

Maar wie nog Dietschland hoort in stugge halmen,
op deze voorpost, leeft naar Zijn gebod:
zichzelf te durven zijn alleen is goed.

[p. 56]

III

De zon maakt vlechtwerk op het tafelblad,
de kind'ren zijn er blond om heen gezeten
met een gezonden honger na het bad.

Hun ernstige oogen spelen ongemeten
met al het verre licht der blauwe baai -
de bootjes dansen in hun helle kreten.

De moeder - met een glimlach om 't lawaai -
is als een berg van rust, die 't onophoud'lijk
en roekloos vragen opvangt in een zwaai

van vage liefde en kordaat huishoud'lijk
de monden afveegt en de bekers vult:
't heelal wordt hun nog vroeg genoeg aanschouw'lijk.

Maar na den maaltijd ebt het jong tumult
en maakt de schitterzon den wildste loomer,
een lichte slaap kalmeert hun ongeduld.

De blauwe baai blinkt languit in den zomer......