De Nieuwe Gids. Jaargang 53

[p. 51]

Verzen van Professor B. Faddegon

‘IJdelheid der ijdelheden.’

Ik schoot door 't ijs in een vergeten wak,
En 'k wist: dit is de kentring van 't getij,
Nu wisslen dood en leven in de rij.
En boven 't veld van wijde grijsheid stak
Mijn eenzaam hoofd. Toen vloog een meeuw voorbij,
Die met haar korte kreten spreuken sprak.
En schoon het ijs al splinterende brak,
In 't einde won 'k de veilge wallezij.

De doffe ruitjes glimmen van den haard.
Een zwarte poes met witten snorrebaard
Knipt met haar oogen, dommelt weder in.
En 'k ben verdrietig om haar suffen snoet:
Is dit des levens hooggeprezen goed?
IJdel en ledig is des lijfs gewin.

[p. 52]

‘Ik zal u vestigen op eeuwigheid.’

Ik wil mijn machtelooze woede storten
In wilde woorden, die met haakrig horten
Over de lippen slaan; een storm van gillen
Zal gieren gruwzaam, grijs; en vingers rillen;
En 't bloed zal koken in weeke retorten
Van aâr en slagaâr, dat de krachten schorten
Bijna; en of een slagersmes te villen
Begonnen waar', hoe tong en lippen lillen!

Dan zal een engel van den hemel dalen
En voor zijn gouden staf doen wijken kwalen,
Gelijk een nevel voor de morgenzon.
Hoe noeme ik hem? Of kunst, of wetenschap?
Hij is de brenger van het tooversap,
Waardoor het Eeuwge in tijd zich breiden kon.