De Nieuwe Gids. Jaargang 52

[p. 519]

‘De havik’ door Johann Stellwag.
XV. (Vervolg en slot van pg. 130 Aug. N.G.)

Vader zag, toen ik binnenkwam, dat ik gezakt was. Maar hij huilde eerst, toen Edmund drie dagen later, voor bêta slaagde.

‘Ik weet het nog niet jongen: of Edmund of je moeder gaat de deur uit. Neen, ik haspel niets door elkaar. Ik weet alleen nog niet welk redmiddel ik daarna kiezen moet.’

- ‘Redmiddel zegt U?’

- ‘Ja, want je neiging is jou aangeleerd. O, als ik bedenk, dat het een moeder is.’

De D.-treinen vertrokken zonder Edmund. Moeder, met het oog op mij, hield hem haar hand boven het hoofd. Waarom verdedigde zij hem thans wel? Waarom kreeg hij weer eieren, een mooi nieuw pak en alles wat hij, beveelziek, terloops aan haar vroeg? Hij werd een keurig heer, die van haar geld in de botanie mocht gaan studeeren. ‘Maar vlug opschieten hoor, flink, sterk werken, gezond blijven leven’, zei ze dagelijks.

Eens - Dr. K. zagen wij weggaan langs 't raam - nam zij mijn hoofd in de handkommen:

- ‘Je bent een jaar achterop nu. Je doet zoo afhankelijk en je ziet zoo bleek. Albert, laat je me niet in de steek? Ik heb toch geld genoeg voor jou, meer dan ze weten. Je bént al mijn Hans, nu moet je dit blijven.’

Wat was zij sterk! Zij zelf, Edmund, de duizend effecten. Dat had ze! Dat woog, in mijn gedachten van toen, op tegen vader's bespat jeugdleven. En zijn hart van goud.

[p. 520]

Want dát had hij! Logeeren kwam mijn nichtje Harriët uit Heemstede. Ze scheen erg mooi te wezen, want Dr. K. was er niet van weg te slaan. Haar talent lag in het boetseeren en Dr. K. zei lachend: ‘Kind, jij moet je neef Albert eens na-kneden. Of wel, samen met zijn ‘vriend’ Edmund. Je oom zal je wel zeggen, hoe je hen beiden het best kunt uitbeelden.’ Harriët, mijn nichtje, trok een gezicht, alsof ze het niet wilde. Maar een week later voerde zij het plan uit, dat de wijze Dr. K. had ontworpen. Ik geloof niet dat Harriët begréép wat ze deed, toen ze een grijzen havik met een wijdopengesperden bek vormde en een mager muisje. Maar ik begreep, doorvoelde, dat dat mij gold en toen haar fijne vingers het diertje rolden en kneedden, vloog ik uit mijn stoel en angst op en omhelsde Harriët hevig, tot ik, tot bezinning komend, begon te sidderen er huilend naar moeder liep om hulp. Waar was zij? Dr. K. schoot uit een zijgang op mij toe en vertrouwelijk lachte hij. ‘Je lieve nichtje blijft nog een heelen tijd, want je moeder is zenuwpatiënte, al weet ze dat zelf niet!’