De Nieuwe Gids. Jaargang 52

[p. 52]

Ik zag in droom... door Hélène Swarth.

I
Vrede.

Ik zag een knaap - Zijn kleed mij leek geweven
Van louter zonlicht. Hij beklom de top
Van trotsch een berg, die hief den sneeuwen kop
In 't hemelblauw. Zijn aanschijn blonk, verheven
Als 't aangezicht van een profeet. De klop
Van 't zingend bloed mij dwong hem na te streven.
't IJs brokkelde af - ik klom, al waagde ik 't leven.
In 't starend oog bevroor een tranedrop.

Hij zag me en sprak: - ‘Niet langer kan ik zwijgen.
Ik wil, ik moet den hoogsten kruin bestijgen,
Om 't woord te roepen, waar mij God toe drong.’

Gebiedend schallend klonk zijn roepstem: - ‘Vrede!’
In diepe dalen stemmen riepen 't mede,
Gelijk een noodkreet, die mij wakker zong.

[p. 53]

II
De stad.

Ik hoorde een stem: - ‘Wij zijn een stad aan 't bouwen,
Als nooit gebouwd werd, met een Engelhoofd,
Van heilig woud als lokken groen omloofd,
Bij stille waatren, licht van hemelblauwen.

Ik vroeg: - ‘Zal ik die nieuwe Stad aanschouwen?’

O moge niet mijn levenslicht gedoofd
Aleer ik zie, mij door een droom beloofd,
Die Stad, ombloeid van zalige landouwen!
En zoo ik zelve zingend helpen mag
Aan 't bouwen van de omveiligende muren
En van den blanken tempel, bij de azuren
Gewijde waatren, blauw van hemellach,
Als de avond daalt, zal 'k gouden vreugdevuren
Doen laaien blij en zegenen mijn dag.

[p. 54]

III
In 't oude park.

Ik hoorde een stem mij roepen, welvertrouwd,
In 't park van lief weleer, vol zoet gekweel.
En in de loofnis van een groen priëel
Heb 'k, jong en blij, wie dood me ontnam aanschouwd.

In 't loof doorzieplend zomerzonnegeel
Zij vroolijk hief een kleed van zwart en goud.
- Toen 'k haar verloor gebroken was ze en oud! -
Ik vond geen woord, vol tranen zwol mijn keel.

Haar hand had zijde en goudbrokaat geplooid.
- ‘Nu pas dit kleed, ik heb 't voor jou genaaid.’
't Gleed langs mijn leden, 't leek nog onvoltooid.

En 'k zag, door glans van Eeuwigheid doorlaaid,
Door suizelwind van Euwigheid doorwaaid,
't Verloren park tot Paradijs vermooid.