De Nieuwe Gids. Jaargang 52

[p. 351]

De verliefde dichter door Gerard den Brabander.

Voor Jaap van Hattum.

Zoo nu en dan was hij het hoofd weer kwijt
en wist hij zeker, haar te zullen vinden.
Dan groette hij de spiegels weer verblijd,
wijl hij de das van wijnrood om zou binden.

Hij voelde niet, dat hij door luwer winden,
de laatsten van 't seizoen, zoo werd misleid,
maar zocht in 't rottend loover van de linden
de teedre print, die maar één wezen schrijdt. -

Zóó speurt het hert 't verloren spoor der hinde
en spert den neus; den blik, de traanverblinde,
en rekt de keel tot brullen uit, maar schreit... -

Een dichter werd zeer wonderlijk bevrijd:
een naam was in zijn ziel tot lied gedijd,
dat hij, al neuriënd, méér dan alles minde.