De Nieuwe Gids. Jaargang 52

[p. 245]

Verzen van Nol Gregoor.

In memoriam.

Nelia Gr. †

Het leven heeft haar niet verwend.
De mensen bleef zij onbekend.
De dood was niet haar zwaarste strijd:
Zij was zo trouw en toegewijd.

Zacht gleed zij henen, lijk een kind
dat moegeweend een toevlucht vindt
bij wie haar steeds heeft liefgehad.
Zij was haar dorre dromen zat.

Boven haar rustplaats zingt de wind
zijn zangen voor het grijze kind.
En in mijn hart is geen geween:
Zij was te moe, en zo alleen.

[p. 246]

Ziel en verstand.

Ik dwaal door een geestelijk Niemandsland.
Eenzame strook tussen Ziel en Verstand;
waarheen te wenden...
Verstand raadt de rust van het huis dat ik won.
Doch 't verlangen naar lokkende horizon
zal nimmer enden.

De zege zal zijn aan de zoekende ziel.
Dorstend naar 't goud aan de einder, dat viel
over de landen.
Tot zij ten leste, in snikkende zucht
de moegedoolde materie ontvlucht,
brekend haar banden.