De Nieuwe Gids. Jaargang 52

[p. 242]

Ik zag in droom... door Hélène Swarth.

1.
In 't verlaten huis.

En door 't verlaten huis, van leege kamer
Naar leege kamer, zoekend vroeger Ik,
Dwaalde ik en plots beving mij felle schrik:
'k Ontwaarde een man, gewapend met een hamer.
Hij zag mij aan met loerend loenschen blik,
Den wand bekloppend. 't Leek een moordberamer.
En 'k vlood, trap op, trap af, met bang gestamer -
Doch waar ik vluchtte klonk die hamertik.

'k Ontwaakte en vroeg: - Wat wil die droom beduiden?
Wie is 't, die dreigt en klopt als oude smart?
Ik peinsde en bleef in raadselen verward.

Vol honinggeur omwoei mij wind van Zuiden,
Een blijde vogel tjilpte kusgeluiden -
Ik hoorde alleen het haamren van mijn hart.

[p. 243]

2.
In 't winterwoud.

Door de oude lanen stil vertrouwd,
Ik liep door donker winterwoud.
Daar zweefde licht mij tegemoet,
Met zachten lach en teedren groet
En nam mij streelend bij de hand
Mijn lang verloren zielverwant.
Zij bracht mij waar, in zomergroen,
Ik bloemen zag van elk seizoen,
Aan berm en haag en padezoom,
In mos en gras en struik en boom.
Terwijl ik blij in kleurenbad
Mijn oogen laafde aan bloemenschat,
Als opgelost in lucht verdween
De lieve, wie ik nog beween,
Als waar 't genoeg, naar engelwijs,
Te leiden mij naar Paradijs.
Haar zustren nam ik bij de hand,
Die gleden, grauw, uit rasbruin land,
Die bleven, héel haar leven, doof
Voor elke roepstem van geloof.
- ‘Nu laat u leiden waar 'k u wijs
Dat welig bloemenparadijs!’
Ik zocht en vond het niet weerom
- Verslond de grond dat heiligdom?

[p. 244]

3.
In schemerland.

In Schemerland twee zustren zag ik weer,
Als jonge meisjes, tenger, bruin en blond,
Niet blij maar kalm. En dat ik wedervond
Die lang verloornen in die bleeke sfeer
Mij leek niet vreemd. 't Gesprek vloeide als weleer.
Groot was 't gewin: de zieke, nu gezond,
De andre, genezen van haar smartewond.
En 'k was getroost wijl zij niet leden meer.

Toen, zwijgend, trad de grijze kamer in
Wie 't liefst mij bleef, wie heiligde ons gezin.
Haar kleed was grauw, zij bracht een korf met brood.

Ik schrikte wakker, brandend van berouw,
Wijl 'k had verzuimd, te smeeken deze vrouw
- ‘Verklaar mij nu 't mysterie van den dood!’