De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 606]

Vrouwen door Hélène Swarth.

Oma.

De ruwe sportknaap, 't pauwig pralend meisje

Bespotten Oma, in haar kamerhoek.

Terwijl de radio davert, blij en kloek,

De sportknaap bluft, de nuf beraamt een reisje,

Hult zij zich, huivrend, in haar donkren doek,

Aait poesje, op schoot, dat warm fluweelen grijsje
En neuriet zacht een lang vergeten wijsje

En bladert, bevend, in 't vergeelde boek.

Haar leven - dof in strengen plicht vergleden,

Haar liefdewensch - gewekt en nooit vervuld.

Doch weet haar ziel den weg naar 't mooi verleden,

Waarvan de weerschijn d'avond nog verguldt.

- ‘Zal hém ik weerzien?’ preevlen haar gebeden.

En tragen dood verbeidt ze in vroom geduld.

[p. 607]

Meisjesdagboek.

Haar oude vingers, teeder trillend, streelen

't Naïeve dagboek van haar meisjestijd.

Als lentevogels liefdewoorden kweelen:

- ‘Neem héel mijn leven, u alleen gewijd!

O zoet geluk, dat géen ons kan ontstelen!

O lief, mijn heil voor tijd en eeuwigheid!’

Verpulverd glijden, bruin, van doode stelen,

De rozeblaadjes, in het boek geleid.

De zware tranen van wie nooit meer schreien

Nu dropplen traag op 't bros vergelend blad -

Mocht ze éven 't hoofd aan 't hart verloren vlijen,

Dat ze, eer die andre 't roofde, éens toch bezat

Of op zijn graf zijn liefste bloemen spreien,

Een weduw vroom, die voor zijn vrede bad!

[p. 608]

Troost.

Hoe zalvend zacht, waar, geel in schemergrauwen,

In herfstaroom van goudsbloem en chrysanth,

Een kaarsevlam met teeder-beven brandt,

Elkaar, bij 't vuur, twee moede grijze vrouwen,

Na moeizaam waden door woestijnezand,

Als op een bergtop, waar zij 't overschouwen,
Berustend, kalm, vol eenvoud en vertrouwen,

Haar tocht verhalen door Verledenland!

Hoe lavend, lang verzwegen leed te klagen

Om trotsch verborgen, nooit genezen wond,

Hoe lichter, 't leven eindlijk saam te dragen,

Nu, zij 't ook laat, een ziel haar zuster vond!

Straks daalt de nacht - Zal blijder leven dagen?

Zal dáar ook duren deze hartenbond?