De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 594]

Verweer... door Will. Wemerman.

Het lijkt werkelijk, of de vier wielen zich aan de weg vastzuigen. Zoo heel rustig en recht rollen zij.

De straatweg is stoffig; het heeft sinds eergisteren niet geregend.

De grond is hier ook zoo vlug droog. En dit is juist de tijd, dat de boeren om regen bidden. En als het in twee weken niet geregend heeft, bidt de dominee van ‘het kleine kerkje’ vanaf de kansel. - Na een poosje komt er dan wel regen. Natuurlijk soms ook niet. Maar de koster zegt zelf:

‘De mensch in z'n onverstand zou 't nou wel anders wille, maar zooals 't gaat, gaat 't goed. Dat benne Al-wijze besluite, waar wij niet bij kenne.’

De boeren begrijpen dat heel goed. En als de koster er maar wat meer moeite voor zou willen doen, dan zou het varken van boer Jansen het ook wel begrijpen.

Maar nu is de weg dan toch erg droog. Achter de wielen stuift het stof hoog op. In de auto heb je daar geen last van. De voorruit houdt ook veel tegen.

Op het stuurrad liggen twee handen. Twee breede handen in beige varkensleeren handschoenen. - Zulke handschoenen behooren bij auto-rijden. De kappen zijn naar voren omgeslagen en hier en daar zitten vlekken van olie en andere afgevende,

[p. 595]

auto-achtige dingen. Denk nu niet dat dit niet netjes is. Het beteekent, dat ze werkelijk in een auto gebruikt zijn. Zooiets van: Alleen echt met dit merk.

De weg is nogal behoorlijk bestraat. Hier en daar is natuurlijk wel eens 'n kuil; daar kun je niet vóór zijn.

Als de wielen door zoo'n kuil glippen, buigen de veeren sterk; de handen klemmen het schokkende stuurrad vaster.

Het zijn sterke, licht-blond behaarde polsen, die bij de handschoenen behooren. En bij de polsen behoort een jonge man. Het bruin van z'n gezicht is van echte Hollandsche sport-zon. En niet van Indië of smeersels. Z'n gezicht ziet er uit, of hij onder z'n alpino'tje glad haar heeft, met een scheiding in het midden.

Hij is in gedachten. Hij ziet er uit, of er iets gebeurd is. Misschien is hij iemand, die alleen maar denkt als er iets gebeurd is.

Automatisch stuurt hij door de eenvoudige, eenzame wegbochten.

En als hìj denkt, hebben misschien zijn handen oogen, die gevaren kunnen ontwijken. Maar veel gevaren zijn er niet. En hij denkt.

Eigenlijk heeft hij heel nare gedachten. Hij vraagt zich af, wat eenvoudiger is: vergif, kogel, of gas.

Wie heeft er nu zulke gedachten! Dan moet er toch wel iets heel ergs gebeurd zijn.

Haha! Dat is er ook! Het is een combinatie van de twee ergste dingen die iemand overkomen kan:

Zaak over de kop.

Toos ontrouw.

De twee dingen waarvan je zoudt denken, dat ze nooit nooit gebeuren konden.

Toos. Die zaak; nuja, dat was niet onverwachts.

Maar Toos!

[p. 596]

Dertig jaar was hij nu. Vijf jaar getrouwd. Vijf jaar met Toos. Vijf jaar die schijnbaar volkomen gelukkig waren.

Hij was rijk. (Ja, was nu ook uit.) Toos was mooi. Jong. Ze hadden een landhuisje. Prettig. Tennis. Golf. Dansen. Zeilen. - 's Winters bioscoop. Dancing. Theater. - Geen kinderen.

Vijf jaar goede vrienden. Man en vrouw. En nooit... Nooit....!

Tenminste....

Maar dan zou hij het toch wel bemerkt hebben! Gunst, je flirtte allemaal wel eens. Je flirtte zooals je bridge-de. Daar zoek je niets achter. Er ìs niets achter.

Je leeft voor elkaar, want je houdt van elkaar. Tenminste....

Dat was een goed leven, vijf jaar. En nu....

Toos. Maar hoe kwàm ze zoo! Met een artist. 'n Dichter! Daar zit nu volkomen geen toekomst in. Niemand leest er meer gedichten. En voor zoo'n man vergooit Toos hèm, en haar goede leven.

Ja, nu weet ze nog niet dat de zaken....

O, dat ook nog! De zaken....! Hoe kàn het zoo bij elkaar komen! De zaken en Toos. Toos.... En zoo lang al!

Nu zal zij een kind krijgen. Het is van den artist. Zij zegt trouwens zèlf....

En hij heeft niets bemerkt. En hij heeft geleefd en getennist en geflirt.

En hij heeft niets bemerkt!

In het rechter bovenla-tje van zijn bureau ligt zijn revolver.

Wat moet de schok, het inslaan van de kogel, ontzettend zijn. En dan is er in zijn voorhoofd een rond gaatje en in zijn hersenweefsel rust een nikkelen kogeltje. Ruw is dat. Grof.

Gif werkt met een ziekte-proces. Ook grof. Neen.

Gas.

Ha. Gas. De zoetheid van de zachte dood.

In de eetkamer is een gashaard. Zijn jas voor de vensters. Een doek voor de kier van de deur. En dan de slang er af en de kraan open.

Het zal zacht suizen. Gas heeft een zoete geur.

Ja, nu naar de eetkamer.

[p. 597]

Wat wordt het warm aan zijn voeten. Het water in de carburator is misschien bijna opgestoomd. Bij die boerderij zal hij wel wat versch water kunnen krijgen.

Nu is het net, of de wielen zich stijf tegen de grond drukken. De rem knarst.

Stop.

De rust om zoo opeens stil te staan. Zonder wind. Zonder zand en stof tegen de voorruit. Nu bij een boerderij te staan. De groene tuin. Het rieten dak. De hofhond. Ja, de rust.

Een boeremeisje komt naar buiten. Vader is gaan melken. Ja, ze heeft wel wat water voor meneer.

Het is een blond meisje. In de stad noemen wij dat platinablond. Maar bij een hoerenkind zijn we altijd geneigd van peenhaar te spreken. Toch, als zij eens liet permanenten....! Een kleine natuurlijke golf heeft ze wel in 'r haar. En twee heel kleine krulletjes. Maar ze zet 's Zaterdagsavonds zeker papillotten. Voor Zondag. Als haar vader lid is van ‘het kleine kerkje’ zal hij dat wel ‘iedeltuterie’ noemen. Maar met de Zondag moet ze er toch knap uitzien.

Eigenaardig, je zoudt van zoo'n boerenkind verwachten, dat ze dikke roode armen heeft. Maar zij heeft prettige blanke armen, die uit de korte mouwen van haar katoenen jurk komen. Van voren spant die jurk over kleine borsten.

Ze zal misschien achttien jaar zijn.

Haar blanke armen hebben toch kracht. Met een spetterende straal spuit het water uit de bek van de pomp in de groene emmer met koperen banden.

Haar oogen zijn grijs en eerlijk. Zoo eerlijk als een Hollandsch korenveld.

En ook zoo jong en frisch.

Haar klompen klotsen over de ongelijke steenen van het plaatsje.

De man met de varkensleeren handschoenen draagt zelf de emmer naar zijn wagen. Hij morst een beetje over zijn schoenen en de pijpen van zijn pantalon.

[p. 598]

‘'t Is goed dat de zon schijnt!’ lacht het meisje. Als ze lacht zie je heel het goede boere-land in haar oogen.

Wie kan er bij deze goedheid nog aan gas denken. Venijnig, sluipend gas.

Gas, dat suizend uit de pijp komt. Moordend gas.

Maar waarom zou je ook aan gas denken?! Waarom ook weer?

Ja.... Zaken. Toos.

Verdorie! Maar.... Maar gas maakt alles uit! Het laat niets over. Het laat geen leven over....!

Kijk eens naar zoo'n boerderij. Zoo'n boeremeid!

Het witte water dat uit de pomp spuit, ziet er uit om te zoenen. Het meisje ook. En in die sloot zwemmen eenden. In de verte loeit een koe. Daar is zeker de boer aan het melken.

Ach. Maar als Toos nu van dien artist houdt. Was het niet eerlijk, haar zelf te laten kiezen. Misschien hééft ze al gekozen. Maar je kunt toch niet weten. Nee, schei uit.... Je kùnt niet weten!!

De gashaard in de eetkamer moet weg!

Zoo. De auto heeft genoeg gedronken. Het meisje gooit het restje water uit de emmer over de goudsbloemen in de voortuin.

Dank je wel, hoor!

De motor spreekt alweer.

Het lijkt werkelijk, of de vier wielen zich aan de weg vastzuigen. Zoo heel rustig en recht rollen zij. Het is toch wel erg stoffig op de weg.

De handen op het stuurrad zijn niet meer zoo star geklemd.

De beige varkensleeren handschoenen zien er anders uit. Luchtiger. Vroolijker.

Uit de sfeer rondom de handschoenen zijn een revolver en gif en gas verdwenen. De handschoenen bemerken zooiets vlug. Je zoudt zèlf een beetje vroolijk worden als je naar die handschoenen kijkt. De eene trommelt een wijsje op het stuurrad en de andere wordt soms beschuttend boven de oogen gehouden, omdat de zon in de voorruit glinstert.

[p. 599]

De jonge man is weer in gedachten. Het is, of er weer iets gebeurd is.

Haha! Dat is er ook. Er is iets goeds gebeurd. En de gashaard moet weg uit de eetkamer. - Ach, wat glinstert die zon in de voorruit.

Hier dicht bij moet nu een spoorlijn zijn. Die ìs er ook.

Een onbewaakte overweg. Die ìs er ook.

Misschien een trein. Die ìs er ook.

Ja, een trein is er ook. De treinen rijden hier hard.

Als je aan goede dingen denkt, vergeet je wel eens scherp uit te kijken.

En wat glinstert die zon in de voorruit.

Dingen die hard rijden hebben de snelheid gemeen. Auto's en treinen trekken elkaar aan. Het lijkt net of de wielen steeds vlugger gaan rollen.

Ja, dingen die snel rijden trekken elkaar aan. En de zon is als goud in de voorruit.

De gil van een stoomfluit klinkt niet mooi.

Even lijkt het of de auto eerder bij de overweg zal zijn dan de trein.

Maar dat blijkt naderhand toch niet het geval te zijn geweest.

En de koster van het ‘kleine kerkje’ zegt zelf:

‘De mensch in z'n onverstand zou 't nou wel anders wille, maar zooals 't gaat, gaat 't goed. Dat benne alwijze besluite, waar wij niet bij kenne’.