De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 511]

Herfst door Hélène Swarth.

I.
Morgennevel.

Bleeke nevel, rijzende uit de velden,

Weeft een voorhang vóor den horizon.

Uit de landen aardegeesten welden,

De armen heffend naar verborgen zon.

't Is of mij 't verlangen zij vertelden,

't Is of ik vergeefs op helpen zon -

Zou ik de aard haar gaven niet vergelden,

Zoo mijn wil ten hemel beuren kon?

Zie hun armen, lenig lengend, streven -

Zon doorboort, doorgloort een wolkespleet.

Slanker, ranker, zie 'k ze al hooger zweven -

Diep in 't blauw lost op hun aardeleed.

Blank als tranen, over is gebleven

Zilverdauw op matgroen aardekleed.

[p. 512]

II.
Schemernevel.

Klam daalt de schemer, boomen klagend zoeven.

Uit weeke weiden bleeke neevlen klimmen

En strekken de armen naar mij uit en grimmen.

- Blijf niet zoo lang in schemerwoud vertoeven!

Keer naar het dorp weer, waar herbergzaam glimmen

De rosverlichte ramen van de hoeven.
Laat door de neevlen niet uw ziel bedroeven.

Dwaal niet zoo ver in 't grijze land der schimmen.

Zij fladdren neer, hun witte handen wenken,
Hun oogen staren en hun leden zwenken.

Ze omdwarrlen mij in altoos engre kringen.

Neen, laat mij gaan! 'k Wil bidden voor uw vrede,
Maar naar mijn woning neem ik u niet mede:

Die is gewijd aan oude erinneringen.

[p. 513]

III.
Verjaring.

'k Herdroom dit jaar, in de eeuwigheid verloren.

Een boom meewarig schudt den blonden kop,

Een hemeltraan lijkt elke regendrop -

Nu laat geen stem, geen stap mijn denken storen.
De voorhang dicht, in goud van kaarsengloren,

Als hij, die las het tragisch boek van Job,

Beluister droef ik d'eigen harteklop

En vraag mijn God waarom ik werd geboren.

Alleen om 't lied, na bang doorwoelden nacht,

In de enge cel, vaak weenend, neergeschreven,

Mijn troost, mijn trots, geliefd eens, nu veracht,

Verleende God mij 't eenzaam lijdensleven?

Zal de Eeuwigheid mij 't éens beloofde geven? -

Ik vouw de handen en berust en wacht.