De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 500]

Kleine rolprent
door Will. Wemerman.

Het zigeuner-orkest heeft roode jasjes. Wij vinden dat heel erg Hongaarsch. En verder kleuren ze goed bij de bruine teint en de zwarte lokken. Dat is ook een zaak van gewicht.

Het orkest speelt czardas. Natuurlijk! als het geen czardas speelt, pauseert het, of maakt aanstalten czardas te gaan spelen.

Het haar van den Stehgeiger is zoo zwart en glimmend, als de lakschoenen van den heer in box no. 7. Hij is mooi; hij heeft een interessant voorkomen. Het is alleen maar niet prettig te zien, dat hij weet hoe mooi hij is. Zijn oogen zijn smartelijk en lokkend, als de stem van zijn viool. Die stem is echter ook ontroerend; zijn oogen niet. Doch een vrouwenhart is licht ontroerd.

De vreemde Hongaarsche muziek waait door de zaal, bij wilde en aarzelende vlagen. Vloeit langs de wanden. Om de tafeltjes en de Obers. Door de boxen. Ook in box nummer 7.

Daar zit de heer met de lakschoenen. Hij is niet heel jong. Ook niet oud. Hij ziet er uit, of hij, om heel mooi te zijn, lakschoenen aangetrokken heeft. Het zou kunnen, dat hij van buiten komt.

Tegenover hem aan het tafeltje met de bloemen en het schemerlampje, zit een jonge vrouw. Zij ziet er lief uit. Heur haar is licht blond - misschien is het echt - en daar staat een groene jurk heel goed bij.

Zij zitten naar elkaar toe gebogen en kijken elkaar veel aan.

‘Schat,’ zegt hij, ‘hou je van me?’ - z'n lakschoenen glimmen toch wel erg.

‘Ja, liefste,’ zegt zij, ‘dat weet je wel.’ En ze ziet er uit, of ze het heusch wel meent.

[p. 501]

‘Ik zou je 'n zoen willen geven,’ zegt hij en neemt haar hand.

‘Hier zeker....?’ zegt zij. Ze bedoelt, dat het café kijkt.

‘Straks,’ zegt hij.

‘Als we getrouwd zijn,’ zegt zij.

‘Ja, dan....’ zegt hij. Hij kijkt haar met gloeiende oogen aan. (Als zijn oogen tenminste kunnen gloeien.) Neen, zij krijgt geen kleur. Zij kijkt ook eigenlijk niet naar hem, want de Stehgeiger begint te zingen. Het podium is recht tegenover box nummer 7.

‘Spiel mir den Czardas, spiel ihn mir gut,
lachend in Herzen, Feuer im Blut....’

Zijn oogen dwalen de woorden achterna door de zaal; door de boxen.

Zijn oogen zijn smartelijk en lokkend, als de stem van zijn viool.

Zijn oogen belanden in box no. 7. De heer met de lakschoenen heeft groen-blauwe oogen. Als het water in de trekvliet.

De stem van den Stehgeiger golft nu in-eenen door naar box no. 7.

Ook zijn oogen amuseeren zich daar heel goed.

‘Endlose Strassen, ziehend fürbass,
brennende Liebe, lodernder Hass....’

De oogen van het meisje zijn alleen maar blauw. Zoo blauw is soms een zomerhemel. En het is bijna de kleur van de pyjama's van den Stehgeiger. Zooiets wekt prettige herinneringen op.

De heer met de lakschoenen bemerkt niet, dat de oogen en de stem van den violist in de box zijn. Hij kijkt ijverig op de spijskaart.

Het meisje kijkt naar het orkest. De Stehgeiger is nu klaar met zingen.

Maar zijn oogen zijn nog in de box tegenover hem. Zijn oogen zijn smartelijk en lokkend, als de stem van zijn viool. Een vrouwenhart is licht ontroerd. Nu is het daarbij het tafeltje met het schemerlampje en de bloemen: een ontmoeten van twee blauwe en twee zwarte oogen. De twee groene houden zich bezig met de spijskaart. Zoo'n Ober wil je wel eens afzetten.

[p. 502]

Vreemd, wat kunnen oogen elkaar toch veel zeggen. De zwarte zijn brutaler dan de blauwe, maar zij kunnen goed met elkaar overweg.

Zij zeggen kleine, zachte dingen. Ook wel eens heel grooe en gloeiende.

Die zijn dan meestal van de zwarte oogen.

Maar opeens glijden de blauwe weg en vinden op het tafeltje de groene.

Vreemd, nu zeggen zij niets meer. Geen lieve dingen en geen kwade. Zij zeggen niets en eigenlijk zien zij ook niets. Er zijn oogen, die zoo hevig kunnen schroeien....

De groene oogen zijn nu klaar met de spijskaart. De heer met de lakschoenen legt de kaart neer; dan neemt hij wee de hand van het meisje en zegt: ‘We moesten maar es opstappen.’

Het meisje ziet hem weer en zegt: ‘Goed.’ - Ach, wat zingt de stem van de viool!

De heer praat een oogenblik met een Ober en verdwijnt in de richting, die de Ober hem wijst. Een bordje vertelt: ‘Messieurs.’

Nu zit het meisje alleen in box no. 7.- Box no. 7 is recht tegenover het podium.

De Stehgeiger buigt zijn hoofd over zijn zingend instrument. Hij stapt van het podium en wandelt spelend door de zaal. Dat is niets bizonders.

In box no. 7 zit nu maar alleen het meisje. O, en er is plaats voor minstens twee.

De Stehgeiger volgt zijn oogen, die weten de weg wel. Zijn lippen kunnen lachen, dat men het geluk lijfelijk ondergaat.

Een rood jasje en een groene jurk kleuren goed.

Wat twee paar oogen konden fluisteren, dat schreeuwen twee lijven, en niemand verstaat het dan de lijven alleen.

De viool van den Stehgeiger houdt plotseling op te zingen. De violist bukt. Zijn hand neemt de hand van het meisje. Een handkus kan een duizel zijn.

De lakschoenen van den heer kraken nog een beetje. Ze zijn misschien nog nieuw. De Stehgeiger speelt weer bij zijn orkest. De stem van zijn viool is smartelijk en lokkend als zijn oogen zijn.

[p. 503]

De heer heeft al met den Ober afgerekend. Het meisje heeft een grijze mantel.

De weg van de boxen naar de draaideur voert langs het podium. Als men het passeert, groet de Stehgeiger buigend.

Een heer met zwarte lakschoenen licht even de hoed, een meisje in een grijze mantel, dat blijkbaar bij hem behoort, bemerkt de groet van den kapelmeester niet; zij is in druk gesprek met haar begeleider.

De draaideur tolt. De Stehgeiger glimlacht.

Blauwe oogen denken nog aan zwarte, als zwarte niet eens meer weten, dat er ooit blauwe geweest zijn, haha!