De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 383]

De geruststelling door Eva Asscher.

(Herinnering).

Bij een zeventienjarig kennisje was een tot nu verborgen ziekte aan den dag getreden. Haar onverwachte kwaal bracht een onrustige stemming in het gezin.

‘Ik heb Greet nog hedenmiddag naar Zwitserland gestuurd’, waren de eenige voor mij verstaanbare woorden uit het korte gesprek van Vader en Moeder.

Ik geloofde Vader weer. En toch doorvoelde ik sedert, dat tegenover ons, meisjes, een sfeer van wantrouwen was geschapen uitgaande van Moeder.

Onze volkomen vrijheid kwam in 't gedrang.

Toen kort daarop een ‘ondernemende’ familielogée mij vroeg mede te gaan naar de voorjaarskermis, bedankte Moeder resoluut voor die uitnoodiging.

Wanneer deze op zúlk een wijze optrad, zou het zelfs een Brugman niet gelukt zijn haar te overreden.

Moeder weigerde veertien dagen later een dame, beslist in den ongevaarlijken leeftijd, me mede te nemen naar de Wereldtentoonstelling.

Jammer. We vonden het daar zalig!

De veelheid van indrukken, welk een jolijt, het Bilseorkest, de gebruikelijke proefschenkingen, vooral die op de uitheemsche afdeeling met haar schoon geheelden Turk, die zoo sympathiek manifesteerde in zijn gebroken taaltje: ‘Kein fléschje...... kein zákdoek’. Voor kleine meisjes was hij echter toegeeflijk en hij strooide royaal zonder koopdwang het doordringende parfum op ons voorgehouden lapje rond. Dagen lang wekte die geur nog een aangename herinnering op, telkens wanneer ik iets uit mijn kastje haalde.

[p. 384]

‘Je moogt voortaan in Artis niet in de bibliotheek gaan zitten, het is beter dat je in de frissche lucht blijft’.

En ik kreeg het beste dier- en plantkundeboekje mede ter beschermende leering.

‘Gegenstand führt an’.

Op de oogenblikken van zijn komst aan en zijn vertrek van de bibliotheek liep ik Jansen tegemoet en ik kreeg zijn gezellig babbeltje onder vriendelijke oogkoesteringen.

We gingen met Moeder naar een matinée. In de pauze speelden we op den zandheuvel, die aangebracht was voor het te bouwen ethnologisch museum. Daar ravotten een dertig jongens en meisjes van tien tot zestien jaar. Op hun beurt moesten telkens van de twee, één de vlag in top hijschen, terwijl zijn tegenstander dit trachtte te beletten. Haast in hetzelfde oogenblik, dat ik de zege behaalde, sloeg mijn partner de armen om mijn hals en kuste me bezield.

Los rukte ik me en schold ‘dief!’

We holden beiden naar ons familietafeltje terug.

De waarlijk lieve nette jongen deed een hartstochtelijk beklag.

In het bijzijn van groote kinderen had ik hem voor ‘dief’ gescholden, terwijl hij een grapje had gemaakt. Hij vond me een leutig, rond meisje.

Verontwaardigd beklaagde ik me op mijn beurt van wege mijn vrijheidsberooving.

Moeder zorgde er voor, dat ik den knaap mijn verontschuldiging bood, al deed ik het uit trage harte.

Later hoorde ik, dat Moeder voortaan de snaren weer minder strak spande, gerustgesteld door mijn spontanen moreelen afweer.

En op volwassen leeftijd vernam ik, dat het lieve Greetje, van zeer goede familie, naar Zwitserland was gestuurd, omdat haar binnenkort een kind zou geboren worden, met als Vader:

‘Den mooien Turk’.

8 Juni 1934.

(Fragmentje uit ‘Een Meisjesleven’, eerlang te verschijnen in de ‘Wereldbibliotheek’).