De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 479]

Gedichten door Joannes Reddingius

Rusteloos

Ik voelde de eenheid van het Hier en Boven
dat oogenblik bij 't nevelen-verzweven,
toen zichtbaar werd het woud vol machtig leven,
der bergen trits waar 't floers werd weggeschoven.

'k Zag stralend blauw en edel zonlicht-beven,
kleuren van bloemen en het goud van schoven,
'k wist achter mij de doornen en de kloven
en hoorde een zingen, 's levens wonder-weven.

Dat zingen was een antwoord op de vragen,
die 'k mij gedaan had in mijn duistere uren
als geene lied'ren klonken door mijn dagen.

Het oer-diep-sterke in mijne ziel in staêge
stuwing streeft voort naar een ver doel, het wagen
is mijn geluk en 't evenwichtig sturen.

[p. 480]

Het lied der dalende zon

Mijn zegevierende Engel leidde mij
naar een schoon woud en bij een klaren stroom
zaten wij saam bij 't lommer van een boom
en 't zingend water gleed aan ons voorbij.

Het was dat diep-ontroerend avondtij
als zon gaat dalen en de koeien loom
door schemer gaan, gestalten uit een droom
en alles is zoo stil, het bosch, de wei.

Zij drukte zacht haar vinger op den mond
ten teeken mij dat ik geen woord mocht spreken,
maar enkel luist'ren, zien in dezen stond.

Toen wees zij naar de zon en zag mij aan
en alle smarten uit mijn leven weken,
het zonne-liefdelied mocht ik verstaan.

[p. 481]

Oorsprong

Wie doolt door avond-groene schemering
door 't zomerbosch hoort wonderschoone zangen
en in zijn hart leeft weêr het oud verlangen
naar melodie, zing, stem van toover, zing.

Wordt daar gesloten rondende elfenring,
is daar de wereld van mysterie-weven,
is dat een dans, zijn 't klanken, die daar zweven,
is 't toekomst-leven of erinnering?

Zoo doolde ik ééns, maar nú bij avondschijn
stijg ik in klaarheid boven stemming uit
en dank de zon voor alles wat zij schonk.

Nu geef ik blij wat in mijn wezen zonk
en mijne liefde leeft in het geluid
waarmede ik dankzeg oorsprong van het Zijn.

[p. 482]

Der bloemen muziek

Wie met de bloemen leven mag, hij hoort
zoete muziek in zomerochtendtij,
als nacht is heen, de schemering voorbij;
dan zingt naar 't licht de bloem heur eigen woord.

Soms klank van fluiten, die het hart bekoort,
een orgeltoon vol troostend medelij.
O veel schakeering van muziekgeglij
klinkt in de stilte door geen macht verstoord.

Soms is 't geluid zoo fijn dat men niet weet
of het nog klinkt of dat het heeft geklonken,
maar zacht geluk is in de ziel gezonken

En straalt weêr uit, verwaaid is al het leed.
Zoo sta ik bij mijn bloemen vaak te luist'ren
als dag begint of droom-stil bij het duist'ren.