De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 373]

Liedjes door Hélène Swarth.

Suizelt de zeewind...?

Suizelt de zeewind in kruinen van pijnen?

Ruischt er het klagende zeeëlied?

- Stil zijn de kruinen, geen wind doet ze deinen.

Ver zijn de golven, die hoor ik hier niet.

Welke is de zang dan, die ruischt mij in de ooren,

Teeder als weenen, eentonig en zacht?

Zingt weer mijn ziel om de wedergeboren

Zonnige lente en haar scheppende kracht?

Zacht, als een vogel, die zingen verleerde,

Wiekende al over de onstuimige zee,

Droef, wijl naar 't Noorden hij wederkeerde,

Neuriet mijn ziel maar een liedje van wee.

Nooit zal mijn ziel meer van liefde zingen.

Wie mij eens liefde voor eeuwig verdween -

Droef is mijn lied van herinneringen.

'k Zing het maar eenzaam, voor mij alleen.

[p. 374]

Die witte kamer.

Sneeuwwit was de kamer behangen,

Sneeuwwit blonk de vensterbank -

Hoe zweeft er nu weer mijn verlangen

Naar die kamer, zoo zonnig en blank?

Naast mijn lieve, mijn hart sprong er open

En het dronk er zijn stemmeklank

En het zong er van lieven en hopen,

In die kamer, zoo zonnig en blank.

Hoe omzweeft nu dat plekje verleden

Mijn verlangen, van heimwee krank -

Maar 'k zal enkel in droom nog betreden

Die kamer zoo zonnig en blank.

[p. 375]

Ben je boos?

Ben je boos?

Pluk mijn roos,

Rood van hartebloed.
Dan wordt ál weer goed.

Roos, die 'k bood,

Liefderood -

Hij wien 'k blij haar gaf
Reet de blaadjes af,

Hoonend wreed,

Haar versmeet -

Pluk haar zacht nu af
Van mijn donker graf.

Tijdeloos

Bloeit die roos,

Drong door de aarde zwart -
Drink haar geur van smart!

Blijf niet boos!

Pluk mijn roos,

Vlij haar aan je hart -
't Is mijn eigen hart.