De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 184]

Verzen van Leo Rikmenspoel.

Zal eens, o God, met meer dan een vermoeden,
mijn mensch'lijk denken naad'ren tot uw wezen,
mijn geest, bevrijd van waan, een klare, vroede
taal van het zijn zonder geheimen lezen?

Zal ik den oorsprong van mijn smart'lijkheden
dan als een oud en roekeloos genot
herkennen en begrijpen, wat ik heden
aanvaarden moet als zelf geschapen lot?

Zal dit het einde zijn van alle lijden:
eenmaal te schouwen in een eindloos licht,
dat, stralend over grenzen van de tijden,
mijn geest met grenzeloos beleid verlicht?

Maar ook het einde van die zoete blijheid,
waarmee men soms het lang verbeid' erlangt,
omdat een mensch, die waarlijk leeft in vrijheid,
wel schenken wil, maar zelf niet meer verlangt?

[p. 185]

Jeugd.

Mijn jeugd zie ik in tafereelen
in verre schemering herspelen.
Ik schouw een kinderziel
in schoonen droom, die schriel
erlangd' in later jaren
van vreugden, die haar droomen waren.

Maar in dien droeven tijd
geurt nog een heerlijkheid
van heimwee en herdenken,
want hun herinneringen schenken
mij troost voor een verloren waan,
waarvan de droom niet kon geheel vergaan.

O, tusschen jeugd en later
ligt het diep-blinde water,
waarop een kind zijn reis begint
en zich een heerlijk land verzint
aan den onzichtb'ren and'ren oever.
Ai, weldra slaan de riemen stroever.

[p. 186]

De plassen.

Over 't zilvren water glijden blonde booten
Met de ranke, blanke zeilen in een klare
Zonnekaatsing. Onverhoedsche stooten
Van de winden doen het vlakker varen
Overspringen in een deinenden galop
Langs de golven met beschuimden kop.

Zie den fieren stormloop van de rietgeleedren
Op hun eilanden: een duizlend rennen
Van veel duizenden, die hun met veedren
Opgetuigde rossen mennen.
Maar dit wordt geen stormloop in den dood:
Wind en water leven groot.

Hooge, witte wolken, kolossen van zon en
Sneeuwijs, geven zich in tintlend blauwe
Eindloosheid gewonnen
Aan de winden, tuimel-gauw en
Die dit schouwspel hemel-weidsch
Overromplen allerzijds.