De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 178]

Nachten door Hélène Swarth.

I.
Twijfel.

Toen lag ik roerloos, in den zwarten nacht,
De leden zwaar, als vol gesmolten lood
En de oogen star, wijl, wreed, de slaap me ontvlood
En stil de mond, te moe voor bede of klacht.

En 'k hoorde een stem: - ‘Nu 't leven u verstoot,
Nu gij van 't zijn geen wonder meer verwacht,
Maar torst den tijd gelijk een slaaf zijn vracht,
Verwacht gij, dwaze, een wonder van den dood?

Nu 't wankel lijf naar de aarde al dieper buigt,
Waar 't eindlijk zal verzinken en vergaan,
Verbeeldt ge een hemel, waar, verheerlijkt, juicht
Uw ziel en de englen de armen rond u slaan
En ge uit hun liefde weeldehoning zuigt? -
Arm kind, vergrijsd in droom, ook dit is waan.’

[p. 179]

II.
Wanhoop.

Wild zijn, dien nacht, terwijl de sterre' ontloken,
Uit ondergrondsche holen, waar, bedwongen,
Ze aan keetnen lagen, die aan scherven sprongen,
De dieren van mijn wanhoop losgebroken.

Hoe diep ik, toen zij dreigend tot mij drongen,
In donzen donker schuilend lag gedoken,
Met klauwen fel werd strenge straf gewroken,
Met tanden scherp en bloedbegeer'ge tongen.

Geen bede om hulp, geen smeekend handenvouwen,
Geen Christusnaam, geen kindervroom vertrouwen,
Geen licht, geen wierook kon hun toorn bezweren.
Geen engel kwam mij redden uit hun klauwen,
Ik bleef hun prooi en kon mij niet verweren.
Ik lag verslagen, in het morgenblauwen.

[p. 180]

III.
Vlam in den nacht.

Verban mijn vreezen,
O vlam gerezen
Uit bleeke was,
Met rein geflonker
In ijslijk donker,
Waar angst in was!

In 't zwarte duister,
Waar 'k bang beluister
Mijn schreiend hart,
Met klare stralen
Mijn ademhalen
Bevrijd van smart.

Zoo mooi die goudvonk
Als boven 't woud blonk
Die lieve ster,
Een vredebronne,
Een zweem van zonne,
Maar niet zoo ver.

Uit zomerbloemen
Met droomig zoemen,
Hoe dapper las
De vlijt der bijen,
Uit blijde weien
Die blanke was!

Nu wil ik droomen
Van lindeboomen,
Vol trouw geruisch
En wedervinden
Wie teeder minden
Me in 't oude huis.