De Nieuwe Gids. Jaargang 50

[p. 72]

Verzen van J.J. van Geuns.

Fluiten.

Wij willen niet meer naar de fluiten luistren
Die opgaan in het bosch, wanneer de wind
Verzonken is, de ruime boomen duistren
En van het huis de vensters worden blind.

Want als we ons door die tonen laten lokken
Vergeten wij ons werk den andren dag
En droomen steeds van vreemd-gevlochten lokken
En 't zeegroen oog dat door het donker zag.

Maar sinds het boek zijn wijsheid kon ontsluiten,
Het oude boek, dat ons een toovnaar liet,
Kennen wij de bezweringsspreuk van buiten,
Als door de boomen, fluiten, klinkt uw lied.

[p. 73]

Webben.

De spinnewebben hangend in de bosschen
Waar gij voorbij gegaan zijt keer op keer -
In 't vroege donker ziet gij hen niet meer,
Gaat eens het woud verbruinen en verrossen.

Maar als in onzen haard de takkebossen
Hoog vlammen of hun licht de zoldering zocht,
Zie 'k eerst wat gij mee thuisbracht van uw tocht
En mag uw haren van dien last verlossen.

Zoo zijn ook in ons leven blijven hangen
Wel vreemde droomen, booze droomen, bange,
Onduidbare wij weten niet van waar,
Noch ook wiens hand ons daarvan zou verlossen,
Zoo maklijk als ik wegneem uit uw haar
De webben die daar bleven van de bosschen.

[p. 74]

Oscar Wilde.

O dichter, goed te luistren naar den wind,
Te zingen van de vreugden van de zinnen!!
Maar om de menschen menschlijk te beminnen
Deugt gij niet, mengeling van God en kind.

Wie kende nog den dandy die verwaten
Een orchidee zich in het knoopsgat stak,
Toen gij in 't donker der Parijsche straten
Verborgt uw ziek gezicht, uw sleetsche frak?

Liefde die andren schraagt maakte U tot wrak.
In stille straat aan linker Seine-zijde
Bij 't klein hotel waar zich voltooide uw lijden

Omwaaide 't ons met heimlijke muziek
En 't was als stondt gij zóó aan onze zijde
Als toen U 't leven opging in lyriek.

[p. 75]

Knaap.

Als knaap reeds toont hij zich een Uebermensch.
Blauw is zijn blik. Blond is zijn haar.
Reeds is hij een beminnaar van gevaar.
Naar wilde buitenspelen gaat zijn wensch.

Zijn kameraden luistren naar zijn wil,
Waden voor hèm door water koel als staal.
Doch eensklaps is hij afgekeerd en stil.

Dan hoort hij naar der ouderen verhaal
Van avonturen eindigend in dood
En op zijn wangen mengt zich 't diepste rood.

Dan weet hij hoe zijn leven eens zal zijn:
Een hévig leven toegewijd aan nood.
't Is of zich alreeds om zijn lokken sloot
De kroonrand met in 't midden een robijn.

[p. 76]

Winter.

Het was een winter waarin 't jaar verstreek
In klare wolkenlooze namiddagen
En nimmer 't water van kanaal of kreek
Was van den adem van de vorst beslagen.

Toen, eensklaps, was het lente weer, een vragen
Was in de lucht naar zoelte, die nu leek
Niet weg te zijn geweest sinds ze in de dagen
Van late' October langs de wangen streek.

Zoo kan 't ook wel gebeuren, dat na 't leven,
Wanneer zooals men dacht de doodskoû komt,
De ziel weer dadelijk wordt vrijgegeven.

Mocht zoo dan ook de winter van mijn ziel
Niet lang zijn - maar de tuin slechts leeg voor éven;
Waar weldra weer de gouden-regen viel.

[p. 77]

L'Hotel des Rats (Compiegne).

L'Hotel des Rats: 'k heb nergens kunnen vinden
Waarom dit huis zoo heet, waar de geliefde
Des Vierden Hendriks woonde: Gabrielle

d'Estrées.

Dit geeft het huis een eigene bekoring
En maakt dat, als de koningsstad Compiègne
Zich hult in avond, 'k vaak bij deze woonplaats

verwijl.

Het huis met den vooruitgebouwden vleugel
Dat op den hoek ligt van twee oude straten
Heeft niets aanzienlijks meer - totdat het adelt

de nacht.

Dan zou één lichtstreep achter een der vensters
Voldoende zijn, den tijd te doen gelooven
Weeromgekeerd toen bloem van Frankrijks schoonheid

hier sliep.

Maar daar het alles zwart blijft is 't of ratten
De gangen, kamers en portalen vullen
En knagen weg wat aan herinneringen

nog bleef.