De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 542]

Verzen van H. Eldermans.

Beatrys.

Ze dringt zich aan het pleisterwit der muur
en laaft de gloeiïng van haar handen
aan 't klamme steen der kille, witte wanden
en rond haar oogen brandt het heet als vuur:
het is een hemel en een hel dit uur,
waarin devote kaarsen branden
en buiten in de lentelanden
't visioen lokt - bloem van bloedrood vuur,
dat ze op haar lippen nog voelt branden.

Maar geen Maria, die met stille handen
de sleutel nemen zal of melden uur na uur
of voor God's altaar kaarsen branden.

Ze spreidt haar strakke, witte handen
en huivert.

Tot de klok haar roept voor 't volgend uur....

[p. 543]

Het weerzien.

Ze heeft heur haar heel mooi geschikt,
't nieuw colliertje omgedaan
en zingend voor de spiegel staand
't ceintuurtje nog wat scheef gestrikt
en is toen naar beneê gegaan.
Daar heeft de klok getikt, getikt.
Hoe vaak ze heeft geblikt, geblikt,
de wijzers leken stil te staan.

En eindelik - is de bel gegaan
en is ze naar de deur gevlogen
- haar hart, hoe kon haar hart zoo slaan -
en zag ze 'm in het zonlicht staan:
van haar gedacht' de schaam'le logen.
En 't pijnde: o, dat hij mocht gaan....

[p. 544]

[Hij was uit niets in iets gekropen]

Hij was uit niets in iets gekropen,
het evenement, hij was geboren
en wist meteen: 'k heb iets verloren -
en is er achteraan gaan loopen.
Hij had geen tijd om brood te kopen,
hij had voor 't lied der wind geen oren,
voor 't spel der zee geen oog: 'k heb iets verloren.
Hij heeft gerend, gehold, gekropen.

En eindelik - 'k heb het gevonden -
heeft hij een oude deur gezien
en is de stoep nog opgekropen
en wijlt en ziet naar 't schoon in 't ronde
en denkt: dit is 't begin misschien -
en klopt dan aan. De dood doet open.