De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 537]

Verzen van Hélène Swarth.

I.
De appel.

Maria, die zat op haar schemel

En 't kindeken stond op haar schoot.

Tusschen loofgroen en blauw van den hemel

Blonk een appel zoo rozerood.

Zij gaf hem, al streelend zijn haren,

De bloosvrucht van d'appelboom.

Hij bleef er, al zwijgend, op staren,

Verzonken in heiligen droom.

Zij tuurde in zijn peinzende oogen,

Vol reinheid van hemelblauw,

Die glansden, van tranen betogen,

Als bloemen vol morgendauw.

- ‘Kan die appel mijn kind niet bekoren?

Waarom weent er mijn Jezuken zoet?’

- ‘'k Zie in d'appel het Eden verloren,

Dat mijn liefde heroveren moet.

[p. 538]

 

Zoo geurde die appel verboden,

 

Die Eva, in hoogmoed, stal,

 

Wijl de slang haar beloofde: als goden

 

Zouden heerschen zij over 't Heelal.

 

 

 

Doch ik, door mijn Vader gezonden,

 

Zal offren mijn hartebloed,

 

Wijl ik, schuldloos, voor aller zonden,

 

In deemoed voor hoogmoed boet.

 

 

 

En blij zal ik wedergeven,

 

Niet hier, maar na de aardereis,

 

Mijn geliefden het eeuwig Leven

 

In het Hemele-Paradijs.’

II.
Al stervend.

Al stervend, toen zijn oog geen traan, zijn mond,
Geen stem meer voor zijn groote liefde vond,

Hief tot een kus hij d'ouden gouden ring,

Symbool van eeuwigheid en liefdebond,

Die meer dan half een eeuw zijn vingr omving,

Of met dien kus een laatsten groet hij zond

De al lang verloorne en dank en zegening -

Of zag hij reeds, wijl 't leven al verzwond,

Het zwevend goud van héel den sterrenkring

In 't magisch blinken van dat ringerond

En háar als bruid en blijde hemeling?

[p. 539]

III.
Avondlied.

De laneschemer lijkt al nacht,

De kruinen duistren.

De wind doorwoelt de bladervracht

Met suizlend fluistren.

De wind geheimvol zingt en zucht

In 't loof der beuken

En vult de zoele zomerlucht

Met vrome reuken.

Waarom nog toeven in de laan

En toevend luistren,

Of 'k eindlijk zou den zin verstaan

Van 't suizlend fluistren?

De wind omstreelt meewarig zacht

Mijn heete slapen.

- O wind! je weet waarop ik wacht!

- Ga stil nu slapen!

- O wind! 't is nog te vroeg voor slaap

En 'k vrees mijn droomen.

En jij weet alles, hemelknaap,

Van God gekomen.

Ik wil niet slapen eer ik weet:

Zal 'k wedervinden,

In blanker sfeer, na levens leed,

Mijn veelbeminden?

Verbeiden zij aan de eeuw'ge kust

Mij, onvergeten?

- Vertrouw en hoop - Geloof is rust

En meer dan weten.